Eimreiðin - 01.10.1957, Blaðsíða 18

250
EIMREIÐIN
skapandi listamenn þjóðarinnar. Þar má til dæmis nefna sin-
fóníuhljómsveitina. Til hennar mun varið af opinberu fé
hvorki meira né minna en þremur milljónum — og verður
Jress ekki vart, að neinum vaxi þessi upphæð í augum.
Og hvað sem þessu líður er sannleikurinn sá, að þá er hið
háa Alþingi ákvarðar þeim skáldum þjóðarinnar, sem það
metur mest, lieiðurslaun, þá er mat þess þannig, að heiðurs-
launin verða aðeins tveir Jrriðju þeirrar upphæðar, sem þing-
menn skömmtuðu vinsælustu skáldum Jrjóðarinnar það herr-
ans ár 1933 og mun lægri en þau laun, sem eitt þessara þriggja
skálda hlaut, þegar það var um þrítugt. Og úthlutunarnefnd
skammtar þeim skáldum, sem talin eru ganga næst að verð-
leikum heiðurslaunasnillingunum, upphæð, sem er lægri en
lægstu skáldalaunin 1913 — og jöfn áttunda flokks launum
1933. Hvort mundi þetta vera réttur spegill þess, hve gildi
bókmennta og lista sé nú minna metið hjá ráðamönnum Jjjóð-
arinnar en fyrir 44 og 24 árum?
LEIÐRÉ TTING:
Það leiðinlega og meinlega óhapp vildi til, þegar fram fór
í prentsmiðjunni seinasta leiðrétting á próförkum í 3. hefti
Eimreiðarinnar þ. árg., að niður féllu nokkrar línur úr hinni
vel skrifuðu og athyglisverðu grein Ólafs Hauks Árnasonar,
skólastjóra. Milli vísnanna á blaðsíðu 170 átti að koma:
„Og að síðustu: Því megum við aldrei gleyma, kennarar,
að lestur íslenzkra bókmennta á fyrst og fremst að glæða ætt-
jarðarást nemendanna. Hið þríeina eðli þjóðar, lands og tungn
þarf að birtast þeim oft og augljóslega. Beztu trúar- og ástar-
ljóð allra alda eru ort þeirri þríeiningu til vegsömunar. Tengsl
lands, Jjjóðar og tungu eru svo náin, að eitt verður ekki skert,
nema hin bíði einnig hnekki. — Ástarkvæði íslenzkra skálda
til lands og þjóðar verða aldrei of oft lesin. Og innlifunin ef
jafnmikil hjá fornskáldunum og samtímamönnum okkar, þeg-
ar ísland á í hlut. Ég nefni sem dæmi vísu Hallsteins Þengils-
sonar:
Ritstjóri biður höfund og lesendur velvirðingar á mis-
tökunum.