Eimreiðin - 01.10.1957, Blaðsíða 71

ERLENDAR BÓKFREGNIR
303
Osló á hernámsárunum, sem þrung-
in eru örðugleikuin og þjáningar-
fullum andstæðum. Á þessum ár-
um lætur höfundurinn hrjáða og
tvíklofna sál hans ná hápunkti
örvæntingarfullrar þróunar sinnar.
Lins og í fyrri bindunum lýsir höf-
undurinn jafnan umhverfinu, sem
persónur hans hrærast í, mjög skil-
uierkilega eins og það kemur lion-
um fyrir sjónir á hverjum tíma, en
aðalatriðið í sögunni er sálræn þró-
un og þroski Wilfreds Sagens og
þess fólks, sem hann á mest sam-
ueyti við, og ber þar fyrst að nefna
hinn unga fiðluleikara, Miriam
Stein, en hún er æskuvinkona hans
frá tónlistarskólanum. í liinni
hröðu og hrífandi frásögn Borgens
hirtast ýmsar persónur, sem komið
hafa fram í fyrri hlutum sögunnar,
en það er eins og þær myndi að-
eins hring utan um liinn gáfaða og
glæsilega Wilfred, sem hið innra
er viðkvæmur, þjakaður og sýktur
og stöðugt sýkir út frá sér í enda-
lausri leit sinni að því jafnvægi,
sem hann virðist þó jafnan flýja.
í síðustu köflum sögunnar leysast
loks andstæðurnar í sálarlífi lians;
hann skynjar hinn algera einmana-
leika, hina fullkomnu einveru sál-
arinnar, sem ávallt hefur stælt hann
og lokkað. En þá liefur harmleikur-
inn jafnframt náð hámarki sínu.
Krafan um það lífstakmark, sem
nær út yfir endimörk liins mögu-
lega, hefur fengið sitt miskunnar-
lausa svar, og þannig hefur höf-
undurinn skapað aðalpersónunni í
þessu merkilega skáldverki sínu
óumflýjanleg örlög þess manns,
sem raunverulega liefur selt sál sína
þeim öflum, sem hann ekki fær
ráðið við.
Þórðnr Einarsson.
☆
Lýðskrumarinn veit ekki af því, fyrr en hann er farinn að sýna fórnar-
himbum sínum enn meiri fyrirlitningu en harðdrægur kúgari, gera ýmist
ráð fyrir því, að þeir séu aular, sem gíni við hverri flugu, illa innrættir
þ°rparar, sem meti mest, að verstu livötum þeirra sé dillað, eða vilja-
laus verkfæri, sem ógna mégi með ofbeldi, ef annað bregzt.
Sigurður Nordal
í greininni Kurteisi i Jörð 1941.
Lg trúi ekki á anda umturnunar og byltingar. Mér virðast þær í ætt
tröllkonuna Gjálp, sem Snorri segir frá í Eddu og stóð tveim rnegin
árinnar og gerði árvöxtinn að Þór. Ég óska ekki eftir þess konar vatns-
‘>uka í mylnu manndáðar og atorku. Eg vil, að kornið sé malað með
oðru afli. Ég vil ekki, að mannfélagsmálefni komist í trölla hendur.
festi traust mitt á hægfara þróun, sem styðst við reynsluna og söguna,
°S reynslan þannig, að þær séu hafðar til hliðsjónar. Ekki tjáir að trúa
;i þ*r í blindni. En líta má til þeirra um öxl með öðru auganu, gæta
hátterni feðra vorra og mæðra. Sú athygli á og verður að ná langar
Jeiðir út í fjarska atburðanna - út í lilámóðu aldanna.
Guðmundur Friðjónsson.
i Inni í blámóðu aldanna.