Eimreiðin - 01.10.1959, Qupperneq 32

270
EIMREIÐIN
hann Þorgeir. Það mátti liann eiga. En hún hafði á þessuffl
morgni einsett sér að koma í veg fyrir, að hann yrði lijóna-
djöfull. Sveinn mátti ekki líða þær kvalir, sem orðið höfðu
hennar hlutskipti. Nei, slíkt skyldi aldrei verða.
Þegar liún liafði lokið verkunum, bjó hún sig í skyndi-
Fór í svartan kjól, lét hatt á höfuðið og dró „slörið" niður
l'yrir höku. Síðan gekk hún fyrir spegilinn. Þar birtist mynd
af svartklæddri, virðulegri konu, teinréttri. Hún var ánægð-
Þorgeir þurfti ekki að skammast sín fyrir hana. Einu sinni
þótti hún einhver bezti kvenkostur í sveit sinni, og loðin var
hún um lófana, einkum eftir að hún hlaut arfinn. Þá gátu
þau byggt húsið og keypt bátinn. En þaö var eins og Þorgeiri
fyndist fátt um. Ef minnzt var á arfinn, varð hann þögull og
úrillur. Ekki alls fyrir löngu kvaðst hann bráðlega geta endur-
greitt henni fé hennar. Hún hafði starað á hann. „Eins og
þetta sé ekki allt sameign okkar,“ hafði hún sagt. Elún skildi
hann vel. Hann bar engan hlýhug til föður hennar. Réttlátt
var það ekki að láta margra ára gremju bitna á henni. Ef Þor-
geiri þótit lítið til hennar koma, gat hún látið hann vita, að
hún stæði sízt að baki jafnöldrum sínurn hérna í þorpinu-
Hún óttaðist þær ekki. Nei, það voru aðeins hinar yngi'E
þær, sem enn áttu æskublóma og hita í æðum, þær, sem hlógu
og skríktu að engu og öllu. Hún hafði sterkan grun um, að
þær verkuðu æsandi á Þorgeir. Áður en hún fór, gekk hún nið-
ur í kjallarann og inn í geymsluna. Á einu þilinu hékk stór
kippa af svartfugli, sem Þorgeir kom með í gær. Hún ætlaði
sér að reyta þá í kvöld. Einhverju varð hún að fórna. Hún
tók fjóra fugla, batt þá saman, lokaði hurðinni og gekk út a
götuna og í austurátt. Loks nam hún staðar við grænt hús
með rauðu þaki. Jórunn gekk upp tröppurnar og drap á dyr-
Ragna kom sjálf til dyra. Jórunn lieilsaði henni með lianda-
bandi. Ragna tók kveðju hennar, en hún virtist verða dálítið
hissa á að sjá hana. Þótt mennirnir þeirra ættu bátinn saman og
væru góðir vinir, þekktust þær ekki neitt náið.
„Gerðu svo vel að ganga inn,“ sagði Ragna.
Jórunn gekk inn í anddyrið og rétti um leið Rögnu svart-
fuglana. „Ég liélt kannske, að ykkur Sveini væri nýnænii á
þessu.“