Eimreiðin - 01.10.1959, Qupperneq 39

EIMREIÐIN
277
Þorgeir virtist vera gamla manninum sammála. Hann ætlaði
draga sig í hlé. Þá tók hún til sinna ráða. Þau giftust, hvað
sem gamli maðurinn sagði, og fluttu úr sveitinni.
Læknisfrúin hlustaði á frásögn Jórunnar. Þegar hún lauk
mali sínu, brosti frúin og sagði hróðug:
»Eg held, að ég skilji þetta.“
»Ha, ha — þér skiljið þetta,“ hváði Jórunn og leit með eftir-
v'æntmgu á frúna. Hún liafði sannarlega ekki komið til einskis,
L‘l l'uin gat leyst þá gátu, hvers vegna Þorgeir hagaði sér
svona eins og óþokki. Það var sannarlega ekki honum að
pakka, að hann var ekki búinn að kvelja úr henni lífið eða
°era bana að aumingja.
»Eg held, að fátæktin, umkomuleysi æskuáranna og senni-
v'Sa orð föður yðar, liafi haft dýpri áhrif en hægt er að gera
sér grein fyrir.“
>»Honum leið illa í æsku, rnjög illa. Orð föður míns tók
lann sér nærri. Það veit ég. En kemur það nokkuð þessu
máli við?“
»Manninum yðar finnst enn, að þér séuð honum miklu
remri 1 öllu, skiljið þér, livað ég á við.“
ha”Hann segir það stundum, rétt er það. En hvers vegna er
^ , n ljúga að mér? Hvers vegna reynir hann að telja mér
I,: Um’ Ever einasta stelpugála og jafnvel hefðarkonurnar
"r 1 þorpinu séu á eftir honum?"
»l‘etta er hans aðferð til þess að gera sig að eftirsóttum og
um manni í yðar augum.“
ska/)Vl' 1111 vera l°kið. Ég hef liðið nógar kvalir. Hann
er SVei mér lá oið í eyra, er hann kemur lieim í kvöld. Mér
S aP* nasst að skilja við hann.“
J CS væri í yðar sporum, mundi ég aldrei minnast á þetta,
oQ ^Cl Hta efasemd í ljós né rengja orð hans. Brosið þér bara
að þér séuð alltaf að sjá það betur og betur, hve orð
sö^lr yðar hafi verið ranglát, og hve þér hafið verið gæfu-
11 aé eignast jafn eftirsóttan og mikinn mann. Við skulum
sé ijt*g nvernig fer. Þeir kunna því betur, að upp til þeirra