Eimreiðin - 01.10.1959, Síða 61

EIMREIÐIN
299
að sveinninn hafði verið færður í einu hvítu skyrtuna hans
'öður síns, brúðkaupsskyrtuna hans. Hún var allt of stór, en
Jens Ottó var sarnt snyrtilegur og laglegur þarna í rúminu,
þar sem hann var getinn og alinn.
Þegar móðirin sá prest, sneri hún sér undan og grét hljóð-
^ega. En faðirinn gekk alveg að rúminu, horfði á son sinn
°g mælti:
.jGetur þú, prestur, vakið hann upp frá dauðum?"
Prestur horfði í augu liins harðlynda manns og svaraði.
»E| við eiguni trú báðir saman, þá mun Jesús Kristur gefa
Þonum líf.“
Prestur kraup á knén fyrir framan rúmið. Hann spennti
oreiP um hönd drengsins og vildi lriðja. Hönd sveinsins var
lsköld. Þegar prestur snart þessa lífvana, ísköldu hönd, sigg-
grona og grjótharða, með sinni eigin mjúku, snyrtilegu,
duglausu mund, þyrmdi yfir hann, og hugsanir hans fóru á
dreif, svo að hamí gat ekki beðið. Þá horfði hann aftur þrútn-
um augum á drenginn, en heyrði í sömu svifum skelfingar-
°P ur eldhúsinu. Bæði faðirinn og móðirin voru farin. Prest-
11111111 gekk fram í eldhúsið. Alveg itjá eldastónni stóð mað-
Ullnn hágrátandi og þrýsti sér fast að sótugum veggnum. Kon-
an var hjá honum.
Þá vissi presturinn, að hann hafði rofið múrinn og veitt
.urnum hina fyrstu geigvænlegu hjálp, og hann sneri við
td þess að vera hjá honum, senr var dáinn.
Friðrik Eiríksson þýddi.