Eimreiðin - 01.01.1961, Síða 27

EIMREIÐIN
15
Farangurinn er ýmist upp í rjáfri í
bílnum eða Jrá að liann hlunkast
a gólíið, gildir einu hvort lappar
aka bíl eða hreinsleða, Jreir aka í
loftinu unz þeir koma í áfanga.
Við staðnæmust í Inari, á borð-
Um er nýr silungur og reykt hrein-
óýrakjöt, við skálum fyrir endur-
lundum með eigendum veitinga-
bússins. Mér finnst ég vera kominn
heim. Islanninn, islanninn kominn,
segja húsbændur, Jrjónustufólk og
vetðimenn. Spurningum rignir yfir
mig- ,,Ætlar Jrú ekki að stanza og
renna í ána, liann er að byrja að
ganga? Herbergi, bátur og fylgdar-
rnaður er til reiðu. Sjálfsagt að hafa
veizln í kvöld, kalla á vinina hand-
an við ána og halda ráðstefnu". —
bannig er talað á meðan við borð-
Urn. En áfram skal haldið, að vísu
með loforði um að staðnæmast á
bakaleiðinni. — Áreiðanlega, sem
lengst.“ Ég horfi á ána hún er
vatnsmikil og veiðileg, vatnið gul-
Rrænt á lit eins og Zirkonsteinn,
hún fellur á milli klappa. Veðrið
er kalt en fagurt, ísinn á vatninu
er laus með löndum.
Við ókum áfram, það er stjörnu-
bjart er líður á kvöldið og dauf
norðurljós kvika yfir hæðardrög-
um, lengst í norðri mótar fyrir blá-
hvítum fjöllum. Meðfram veginum
sjást einstöku bjálkakofar (Gamm-
ar) og hreingerði allfornfáleg. Það
ghttir í augu dýranna og stund-
Um bera höfuð þeirra við himinn
UPP á hæðum. Hérinn er mikið á
erðinni í dimmunni, Jrví ekki er
ugprýðinni fyrir að fara, oft skýzt
tann yfir veginn á síðasta augna-
úiki og hverfur í kjarrið á króka-
hlaupi. Snæhérinn skiftir um lit á
vorin, eins og rjúpan, Jrá er liann
ærið lubbalegur.
Bíllinn er skilinn eftir lijá eig-
andanum er býr í „gamma“ við
ána, en hann ferjar okkur yfir hana
til næsta bjálkahúss, Jrar er hrein-
sleði Palto geymdur. Á hann er
farangri hlaðið, og ekið af stað
um ísilagt stöðuvatn, langt og
mjótt. Isinn er frauðkenndur en
allvel sléttur, svo liægt er að sitja á
annað veifið. Svo er farið um skóg-
argötur og hreinninn þá teymdur.
Það var gott að ganga spölkorn
Jjví kaldur vindur næddi ofan úr
fjöllum, og læturnir eru dofnir af
12 tíma setum.
Sleðar lappanna eru furðuleg
farartæki, líkjast smábátum. Þeir
hafa líka stundum verið notaðir til
að stjaka sér milli skara, ef ís
brast á ám, eða vötnum. Það er
mikill vandi að aka þessum far-
kostum, jafnvægisraun sem jafna
má við línudans. Vanur maður
getur í góðu færi ekið 60—80 kíó-
metra á einum degi, án teljandi
hvílda. Kappakstursdýr ná ótrú-
legum hraða.
Oft er ekið á auðri jörð með
léttan farangur.
Síðasti spölurinn, áður enn kom-
ið er að Kleyfum er stórfagur, bratt-
ar skógarhlíðar með tærum fjalla-
lækjum í þröngum dal, en hrika-
legir graníthamrar hið efra. Bær-
inn stendur við kleyf eða hamra-
port með fjallahrygg á báða bóga.
Hann er reisulegur eins og frægum
bjarnarbana sæmir. Allt húsið er
uppljómað, á tröppum stendur
heimafólkið prúðbúið og stásslegt