Eimreiðin - 01.01.1961, Blaðsíða 74

r> 2
EIMREIÐIN
a£ svo annars hugar. Mig grunaði,
að hún væri að brjóta heilann um
þessar sautján og liálfu krónu. Mér
var því takmarkaður ávinningur að
því, þótt pabbi væri tekinn að
halda sig að heiman á kvöldin.
Mamma var steinhætt að fara með
mér í gönguferðir. Henni varð oft
skapfátt, sló mig jafnvel stundum
fyrir svo sem engar sakir. Oft lá mér
við að óska þess, að ég hefði aldrei
farið að nefna þetta árans unga-
barn. I>að var engu líkara en ég
liefði sérstakt lag á því að kalia
yfir mig ógæfuna.
Því að ógæfa var þetta tvímæla-
laust. Brói kom í heiminn á þann
óviðfelldnasta liátt, sem hugsazt
gat, og jaínvel þetta gat hann ekki
án þess að setja allt á annan end-
ann. Ég fékk strax skömm á lion-
um. Hann var erfitt barn, og þeir
erfiðleikar bitnuðu fyrst og fremst
á mér, því að hann krafðist stöð-
ugrar umhyggju og athygli.
Mamma lét kjánalega með liann.
Það var eins og hún sæi ekki í hon-
um uppgerðarlætin. Og það var
verra en ekki neitt að eiga leika
sér við hann. Hann var sísofandi,
og ég varð að læðast um á blátán-
um á daginn til þess að vekja hann
ekki. Nú var það ekki lengur pabbi,
sem ekki mátti vekja. Nú var kjör-
orðið: „Vektu ekki bróa.“ Mér var
öldungis óskiljanlegt, hvers vegna
þessi krakki gat ekki sofið á skikk-
anlegum tímum, og stundum laum-
aðist ég til og vakti hann, þegar
mamma sá ekki. Líka átti ég til að
klípa liann, svo að hann ekki sofn-
aði. Einu sinni stóð mamma mig
að því, og þá fékk ég á baukinn.
Kvöld eitt, þegar pabbi kom
lieim frá vinnunni, var ég í járn-
brautarleik úti í garðinum. Ég lét
sem ég sæi hann ekki, í þess stað
sagði ég upphátt við sjálfan mig.
„E£ það koma íleiri svona unga-
börn hér á lieimilið, þá er ég far-
inn mína leið.“
Pabbi nam snögglega staðar og
leit um öxl.
„Hvað ertu að tauta þarna?“
spurði hann hranalega.
„Ég var bara að tala við sjálfan
mig,“ sagði ég og reyndi að fela ótt-
ann. „Þetta er einkamál,” bætti
ég við.
Hann snerist á hæli og livarf inn
í húsið án þess að svara.
Þessi orð voru hugsuð sem við-
vörun af minni hálfu, en áhrif
þeirra urðu önnur en ég bjóst við.
Pabbi fór að verða allt annar og
betri gagnvart mér. Ég þóttist
reyndar skilja, livar skóinn kreppti,
því að mamma sá nú orðið ekkert
nerna litla bróður.
Það gekk jafnvel svo langt, að
liún var vís til að standa upp frá
matborðinu og fara að kjá fram-
an í hann í vöggunni og brosa eins
og kjáni. Stundum sagði hún pabba
að gera eins. Hann tók þessu með
stakri geðprýði, en stundum varð
hann feiminn, og það var auðséð,
að hann botnaði ekkert í henni-
Líka kom fyrir, að hann kvartaði
yfir skælunum í bróa á nóttunni,
en þá varð hún bara stúrin og sagði,
að brói gréti aldrei nema þegar eitt-
livað amaði að lionum. En það vai'
himinhrópandi lygi, því að það am-
aði aldrei neitt að bróa. Hann bara
vældi til þess að láta menn stjana