Eimreiðin - 01.01.1961, Síða 32

20
EIMREIÐIN
átta muni spillast). Sosoló ráðs-
kona, Atti og Amul, Labba völva
og annað skyldulið var þarna sam-
an komið prúðbúið. Hinar hjart-
næmu kveðjur tóku langan tírna.
Þeim iylgdu fyrirbænir og smá
ræðustúfar. Lappar eru svo liátt-
vísir, að jreir spyrja ekki tíðinda
eða minnast á vandamál fyrr en
gestir hafa þáð beina. Vitanlega
var veizlumatur á borð borinn og
hinn frægi mjöður Sosoló ráðskonu.
Þegar borð voru upp tekin, var
rætt urn bangsa og usla þann, er
orðinn var í hjörðunum. Venju-
lega braut björninn girðingar og
drap hunda, er réðust gegn honum
eða gerði þá óvíga. Þegar hirðarn-
ir komu að með skotvopn sín var
björninn horfinn með bráðina, en
illt að rekja slóðina vegna þess að
snjór var ekki lengur á láglendi.
Athuguð voru nú vegsummerki, og
liernaðaráætlun gerð. Palto lagði á
ráðin og beið með hunda sína þar
sem bangsa var helzt von er dimma
tók. Ekki var ég í vígahug, því
mér rann til rifja, að sjá dýr rnerk-
urinnar felld. Sérstaklega björn-
inn, það er með liann sem örninn,
Jretta eru þróttmestu og fegurstu
dýr norðursins, nú næstum aldauða,
þar sem skotvopnum verður við
komið. Ég rölti um fornar slóðir
með Atta og Aikiu, og ræddi við
völvuna Löbbu. Það var erfitt að
skilja hana stundum, Jrví hún tal-
aði oft í dæmisögum og myndum;
t. d.: „Nú mætti segja, að tunglið
væri alveg kringlótt og magar Ku-
fiktanna (náttúru andar) væru
fullir af silfurdölum, gömlum silf-
urdölum! Nú erti stjörnurnar í
réttri stöðu, svo rnargt getur heppn-
ast, við gætum etið bjarnarkjöt eft-
ir tvo daga, gott væri að heita Jrví
að leggja bjarnarmerg og lifur á
steininn (offurstein)."
Þegar gamla konan talaði um
helgitákn Samanna varð hún ávallt
hörkuleg á svip, og gaut augunum
á skjálg. Offursteinn hennar var
vandlega falinn, því forngripasafn-
arar ræna öllum slíkurn mynjum
og flytja á söfn. Stærsti fórnar-
steinn á safninu í Helsinki er um
i/2 tonn að Jjyngtl og nteð 17 höggn-
ar holur. í Jrær var rennt feiti og
stundum var kveikt í henni. Sér-
staklega við sólarhátíð (jólin).
Voru slíkir steinar oft á fjallatopp-
um og í hrikalegum klettagljúfrum.
I tvo sólarhringa sást ekkert til
bjarnarins, veiðimennirnir sögðu
að ekki væri gott að liugsa mikið til
lians, þá kæmi hann ekki. Þriðju
nóttina kom kempan, og þá úr ann-
arri átt en áður. Hinir þaulvönu
liundar Paltos stöðvuðu björninn
er liann flýði með veturgamalt dýi'
milli hrammanna.
Þetta varð lians síðasta för, áður
en hann féll sló hann einn af beztu
veiðihundum Paltos til bana. Hann
var skotinn í brúnamyrkri af stuttu
færi, Palto málaði sigtið á byssti
sinni hvítt, ef hann bjóst við að
nota hana í myrkri, Jregar Jrað bar
í dökkan bjarnarfeldinn þá gat
hann áætlað skotmarkið. Sannar-
lega hafði liann hæft vel í Jætta
skipti sem endranær.
Þegar var búið að birkja björn-
inn og sundra skrokknum, er ég
kom að; þótti mér kjötdyngjan stór
og feldurinn býsna mikill. Þegar