Eimreiðin - 01.01.1961, Blaðsíða 33

EIMREIÐIN
21
hann var spíttur upp, þá reyndist
hann nálega seilingarhæð mín.
Húðin var alsett örum, vafalaust
eftlr fangbrögð við aðra birni, því
þetta var karlbjörn. Einnig má
gera ráð fyrir að sum þeirra væru
eftir bjarndýralenzur eða jafnvel
skotvopn.
Palto var skemnrt er ég tók að
teikna feldinn af birninum, ekki
aatði mig grunað að svona færi
01 áform mín, en seinna tókst
þjer þó að komast í færi við smá-
rjörn er fest hafði niðursuðudós á
trýni sér, og snérist rymjandi við
i°sa hana. Hann hafði grafið
UPP úrgangsdót við tjaldstæði rétt
Mð veginn, þar sem við fórum um
a hakaleiðinni.
var etið bjarndýrakjöt dag-
ega. það hefur löngum þótt kjarna-
Lappar segja, að það sé gott
irir irjósemina, sérstaklega létt-
^eiktur bauti af fullvöxnum karl-
}>um; áður var fórnað bjarndýra-
nierg, ef einhver vildi eignast son.
pi , . ö
I 1 8at ég dvalið nema hinar
Jar orlofsnætur hjá vinum mín-
,Uni’ ætr Thuri hreinkóngs. Var þá
e*ddur út með gjöfum og góðum
Vúbænum. Labba gerði fyrir mér
et n og blessaði mig og „ætt
^þnia . Qaf m^r heilræði, að ganga
‘ eitt af hinum heilögu fjöllum,
skl^-1 K.arigasniemi“. — Síðar
. eg meininguna. Thuri og
J'nu' hans sögðu mér að koma aft-
í fljótlega, ef hægt væri í haust-
■Cttn llar eins og síðast. „Gammar
11 ia 0g tjöld væru eign gestsins
ns og þeirra." Sosoló virtist hálf
v ° af því að ég vildi ekki
ei a eftir, við sættumst upp á þá
staðreynd, „að Aikia væri einstök
og engri konu lík“, og að loforð
um að ganga á „hin heilögu fjöll"
bæri að efna, livað sem bjarnarsteik
og mjaðardrykkju liði.
Eg kaus að fara einsamall til
Heilögu fjallanna, þar býr maður
sá er gengist hefur fyrir því að
varðveita hina fornu arfleifð Sama-
Jjjóðarinnar, sem nú er að falla í
gleymsku. Aðeins iðkuð af fáum
„sjáendum“. Félagsskapur þessi er
fámennur og ekki þýðir að sækja
um upptöku í hann nema að hafa
fengið boð þar um. Hafði ég verið
boðaður á fund þessa manns er end-
urvakti regluna, þekkti hann frá
fyrri ferðum mínum á þessum slóð-
um. Hann var þá staddur við Teno
ána skammt frá Ailigastunturi
(Heilagafjallinu), en félagsskapur-
inn er kenndur við fjallið, meðlim-
irnir „Hin hvítu hreindýr“ — en
hvít hreindýr eru talin njóta helgi-
verndar meðal Sama.
Á tíunda degi ferðalagsins kom
ég til fjallsins helga (þess hæsta af
þrem). Það var seint um kvöld í
kalsaveðri. Labba hafði í upphafi
lofað góðu veðri í viku, „eða þang-
að til tungl væri kringlótt". Sá tími
var nú liðinn og útlitið var rosa-
legt yfir fjöllunum.
Formaður reglunnar „Hin hvítu
hreindýr", tók á móti mér með
virktum, prúðbúinn utan dyra
(vissi þó ekki af ferðum mínum).
„Friður sé með þér og ætt þinni“,
sagði hann. Borið var á borð fyrir
tvo við arininn og þar sátum við
alla nóttina og ræddum um vanda-
mál Samaþjóðar; hinn fámenni
stofn er nú skiptur milli fjögurra