Eimreiðin - 01.01.1961, Qupperneq 38

Hungurstríð
á óttu
Yl'ir bústaði mannanna i’ærist
kyrrð. Lágnættið breiðir mjúkan,
en svalan væng sinn yfir hrjáð
mannlífsins börn. Dagurinn er lið-
inn, strangur erfiðisdagur eða
langur iðjuleysisdagur. Allt um það
— nóttin og svefninn, hvorttveggja
hugljúft athvarf þreyttum dag-
launamanni — jafnt og vonsviknum
atvinnulausum verkamanni.
Þegar mennirnir eru sofnaðir,
fara nábúar þeirra, rotturnar, á
kreik. Þær skríða úr fylgsnum sín-
um og snuðra eftir æti; þær eru í
stórum hópum og fyrir tönnum
þeirra stenzt ekkert annað en steinn
og járn. Mennirnir hafa beyg af
rottunni, viðkoma hennar er svo
geysileg að þeir fá ekki rönd við
reist.
í bakporti hússins númer 47 við
X-götu er stór hópur af rottum
snuðrandi. Kjallari hússins er rottu-
bæli og jcirðin undir honum sund-
urgrafin, tugir hundraða hafa liafst
þar við árum saman. Þær eiga
hreiður innan veggja, út frá lueiðr-
unum leggja þær leiðir sínar lit og
upp um allt húsið. Þær fikra sig
upp með vatns- og skólprörunum,
grafa sig svo gegnurn þiljurnar á
ótal stöðum. Þegar kyrrð er komin
á í íbúðum mannanna, reka þær
hausinn út um götin og skima. Svo
hefja þær hina grimmilegu herferð,
og eftir þær liggur aldrei annað en
skaði og eyðilegging.
Stór og ferleg rotta fikrar sig
upp eftir skólprörinu í íbúð Eiríks
Brandssonar í húsinu númer 47 við
X-götu og eru nokkrar rottur í
fylgd með henni. Utan um vaskinn
er skápur, en rotturnar hafa reynslu
af því, að ekkert ætilegt er geymi
þar. Aftur á móti kannast þær við
brauðpakkana, senr alltaí öðru
hvoru eru geymdir í eldhússkápn-
um.
Þær hlaupa um skápinn, því að
hann er lokaður — hlaupa, snuðra
og tísta. Eftir að hafa snuðrað fram
og aftur, tekur sú stóra til og fer að
naga í einu horni skápsins niður við
gólfið. Húsið er gamalt og viðir
farnir að feyskjast, og miðar henni
því vel áfram.
Nú koma rotturnar hver af ann-
arri upp í skápinn, þær hlaupa
frant og aftur og tísta; þær núa sam-
an hausunum og sletta til hreistr-
uðum hölunum. Svo hlaupa nokkr-
ar þeirra utan um eina og ráðast á
hana — og verða þá hörkuáflog og
gauragangur mikill. Sú stóra hættir
að naga og skakkar leikinn. Hún
hefur nú nagað sig gegn, niður við
gólfið og rektir trýnið fram, fitjar
upp á það og skimar í allar áttir;
þá skríður hún í gegn, stendur kyr
og hlustar, hlustar og skimar----•