Eimreiðin - 01.01.1961, Qupperneq 59

EIMREIÐIN
47
skýrslum „dómaranna" um aldur og háralit hennar, sbr. áður sagt, eða
11111 >>líkskoðun“ þá, sem hinn látni konungur átti að hafa gert á sínum
bnia. Öllu þessu ber að taka með ítrustu varúð. Það verður að hafa í
Ulga, að dómarar hirðréttarins voru einmitt sjálfir hinir æðstu valda-
luenn við hirðina og gæðingar Hákonar konungs, og áttu þess vegna
í liúfi, að „uppreisnartilraun" þessi yrði kæfð þegar í fæðingunni.
sumir dómaranna eða venzlafólk þeirra auk þess beint við málið
•tðið, eins og áður er sagt.
hegar þess er gætt, hversu hirðrétturinn var, og hlaut að vera, liáska-
gd hlutdrægur í málinu, og hversu l'orsendur dómsins, sem vitað er
Um> et'u á ýmsan hátt tortryggilegar eða sumpart beint upplognar, þá
gelur auga leið, að dómsúrslitin gefa alls enga bendingu, livað þá sönn-
Un ‘yi'ii' sekt stúlkunnnar. Meira að segja gæti liin grimmdarlega með-
io a henni miklu fremur bent til þess, að samvizka „dómara“ og stjórn-
arherra hafi ekki verið sem bezt, ef liún hefur þá verið nokkur. Eru slík
i brögð ekki án fordænta í áþekkum tilvikum.
að virðist því svo, ef rnenn vilja (eða þykir taka því) að gera sér grein
ru sakleysi eða sekt hinnar sakfelldu stúlku, verði að geta sér til um
, eftir öðrum leiðum. Við lauslega athugun virðist mér megi benda
a. m. k. fjögur ákveðin málsatriði, sem hníga að því beinlínis, að
Slulkan hafi haft rétt fyrir sér og þess vegna verið saklaus af lífi tekin.
S eitt þessara málsatriða, og hið veigamesta, má segja að snerti okkur
s e'idinga með sérstökum liætti.
, 1 fyrsta lagi má telja með ólíkindum, að stúlkan helði yfirleitt lagt tit
1 etta »fyrirtæki“, nema af því að hún hafi, — og þeir sem að henni
U’ ~ verið í góðri trú og fullri vissu um, að hún væri raunverulega
e ' se® hún sagðist vera,1) og að hún myndi örugglega geta sannað sig,
ha 33r ^ ^æmu ff1111 hefur hlotið að treysta því, að borin yrðu kennsl á
v . ,a’ e®a að hún gæti gert grein fyrir sér á annan liátt, þannig að ekki
Um villzt né á móti mælt. Hitt hefði verið vonlaust, og allsendis frá-
'ar I æ^a S1S viðurkennda sem dóttur hins látna konungs, ef luin
ekk^^1 1 raun °S veru, það hefði verið hrein geðveiki og annað
v .l; hftirtektarvert er hinsvegar, að því er hvergi lialdið fram, að geð-
• 1 1 hafi verið til að dreifa, sem þó hefði verið liin eina líklega skýr-
j’ neina þá hitt, að stúlkan hafi í raun og veru sagt satt.
annan stað var liér úti á íslandi höfuðvitni í málinu, mikilsháttar
SQn Ul °g merkur, sjálfur hirðprestur Eiríks konungs, Hafliði Steins-
hó *• Sl^ar hfólastóls ráðsmaður og prestur að Breiðabólsstað í Vestur-
fei|31 ^S^r' f 'árcntsíusarsögu). Vitnisburður hans, sem ekki verður vé-
u ° Ur> svo langt sent hann nær, hlýtur að verða mjög þungur á met-
_____ ni) hinni sakfelldu stúlku í vil. Hins vegar var séð um, að vætti
1 Sbr. hinsvegar nú mál Anastasíu, er segir sig dóttur Nikulásar Rússakeisara.