Eimreiðin - 01.01.1961, Qupperneq 66

54
EIMREIÐIN
um dýrgripum hans. Bersýnilega
hafði hún ekki eins liáar hugmynd-
ir um verðmæti þeirra og hann.
Stríðsárin voru friðsamasta skeið
ævi minnar. Herbergið mitt var
uppi á lofti og vissi móti suðri.
Mamma hafði hengt tjöld fyrir
gluggann, en það kom fyrir ekki.
Ég vaknaði alltaf við fyrstu dags-
skímuna. Hin þunga ábyrgð gær-
dagsins var horfin eins og dögg
fyrir sólu, og mér fannst ég sjálf-
ur eins og sólin — reiðubúinn að
breiða birtu og gleði umhverfis
mig. Aldrei hefur mér fundizt hfið
jafneinfalt, jafnbjart og fullt aí
möguleikum eins og þá.
Ég stakk fótunum fram undan
yfirsænginni, en ég var vanur að
kalla þá frú Hægri og frú Vinstri
Og nú ræddu þessar tvær merkis-
persónur saman um vandamál dags-
ins. sem fram undan var. Þeim varð
skrafdrjúft um það, hvað ég mundi
hafast að um daginn og hvað Sankti
Kláus mundi gefa litlum dreng í
jólagjöf, ellegar hvernig fara ætti
að því að vekja glaðværð í lieimin-
um. Og svo var það þetta með barn-
ið. Um það vandamál urðum við
mamma aldrei á eitt sátt. Okkar
hús var eina húsið í götunni, þar
sem ekkert ungabarn var. Mamma
sagði, að við hefðum ekki ráð á
því að fá okkur nýtt barn, meðan
pabbi væri í stríðinu, því að það
kostaði sautján og hálfa krónu. Það
var svo sem auðséð, hvað fátæk
hún var. En Geneyshjónin, sem
bjuggu ofar i götunni, áttu korna-
barn, þótt bæði guð og menn vissu,
að þau gátu ekki borgað sautján
og hálfa krónu. Reyndar gat ver-
ið, að þeirra barn hefði verið ódýrt
og mamma vildi einungis fá reglu-
lega vandað barn. En mér fannst
þetta óþarfa fínheit hjá henni.
Barn svona álíka og þeirra Geneys-
hjónanna hefði verið alveg nógu
gott handa okkur.
Þegar ég hafði gert mínar áætlan-
ir varðandi daginn, sem í liönd fór,
hafði ég mig á kreik, dró stól að
þakglugganum, lauk honum upp
og stakk út kollinum. Úr gluggan-
um sá ég garðana í næstu götu, en
handan hennar blasti við djúpur
dalur og rauð múrsteinsþök í hæða-
draginu handan dalsins. Þau virt-
ust svo iramandi og vörpuðu löng-
um, kynlegum skuggum, þvílíkast
sem þetta væru hús í málverki.
Þessu næst hélt ég inn til
mömmu og klifraði upp í stóra rúm-
ið. Nú rumskaði liún, og var ég
þá ekki seinn að skýra henni frá
öllum fyrirætlunum mínum. Þegar
þar var komið sögu, fór ég vanalega
að finna til kulda á fótunum, þótt
ég hefði ekki kennt þess fyrr, en
meðan ég lét dæluna ganga, hlýn-
aði mér öllum við hlið hennar, og
loks valt ég út af og vaknaði ekki
fyrr en ég heyrði hana sýsla við
morgunverðinn.
Eftir morgunverð fórum við
mamma í bæinn, hlýddum messu í
St. Ágústínusarkirkjunni og báðuni
fyrir föður minum, en fórum því
næst í búðir. Ef gott var veður síð-
degis, tókum við okkur stundum
gönguferðir um nágrenni bæjarins,
eða við heimsóttum vinkonu móð-
ur rninnar í St. Dominicklaustrinu.
Mamma liafði fengið nunnurnar til
þess að biðja fyrir föður mínum,