Eimreiðin - 01.01.1961, Side 72

60
EIMREIÐIN
fyrir mér, að guð hafði heldur en
ekki gabbað mig, þegar hann sendi
okkur þennan ófögnuð heim aftur
heilu og höldnu.
„Haltu þér sjálfur saman," æpti
ég viti mínu ijær.
„Hvað eiginlega segirðu?" hróp
aði faðir minn og spratt eins og
örskot fram úr rúminu.
„Mick, Mick,“ sagði mamma í
angist. „Skilurðu ekki, að drengur-
inn er enn ekki farinn að þekkja
þíg-“
„Ég skil, að hann er betur alinn
en hann er siðaður," sagði faðir
minn og sveiflaði handleggjunum.
„Það þyrfti að taka í lurginn á
honum."
„Það þyrfti að taka í lurginn á
þér,“ æpti ég hamstola. „Það ætti
bara að taka í lurginn á þér. Haltu
þér saman.“
Nú var honum nóg boðið, og
hann sló mig. En hann gerði það
samt með hangandi hendi, eins og
búast mátti við al' manni, sem
mamma horfði á í dauðans angist.
Höggið gat naumast heitið annað
en dangl. En það sem gerði mig
alveg örvita af bræði, var sú niður-
læging að hafa hlotið högg af blá-
ókunnugum ntanni, manni, sem
hafði sloppið úr stríðinu og beint
heim í rúmið okkar, eingöngu af
því að ég var sá glópur að biðja
fyrir honum. Ég grét og hljóðaði
og þaut fram og aftur um herberg-
isgólfið, en hann gnæfði yfir mér
eins og eitthvert heljarbjarg. Ég
held það hafi verið þá, sem mér
skildist, að hann var sjálfur full-
ur afbrýði. Og þarna stóð mamma
á náttkjólnum einum saman og á
svipinn eins og við hefðum slitið
hjarta hennar sundur. Ég vonaði að
henni liði eins illa og svipurinn
benti til. Mér fannst henni það
mátulegt.
Upp frá þessum morgni var líf-
ið mér sannkallað víti. Við pabbi
vorum nú opinberir fjandmenn.
Við háðum styrjöld, sem var í því
fólgin, að hann reyndi að ræna
ntig athygli mömmu og ég galt
honum í sömu mynt. Ef henni varð
fyrir að setjast á rúmstokkinn minn
og segja mér sögu, þá var hann
vís til að fara að leita að einhverj-
um skóræflum, sem hann þóttist
hafa skilið eftir heima, þegar hann
fór í stríðið. En sæti hann á tali
við mömmu, lét ég skrölta sem hæst
í leikföngunum mínum, svo að þau
sæju, að ég kærði mig kollóttan uffl
skrafið í þeim. Eitt kvöld fauk þó
í hann. Þá var hann að koma
heim frá vinnunni og kom að mér,
þar sent ég var að róta í kassanum
og leika mér að þessum dýrgrip-
um hans úr hernum. Mamma stóð
undir eins á fætur og tók kassann
af mér.
„Þú mátt ekki snerta leikföngin
hans pabba nenia hann leyfi þér
það, I.arry,“ mælti hún grafalvar-
leg. „Ekki notar pabbi leikföngin
þín.“ En hvernig sem á því stóð, þa
leit hann á hana, rétt eins og hún
hefði gefið honum utan undir. Svo
sneri hann sér undan hálf lúpn-
legur.
„Þetta eru engin leikföng," taiit-
aði hann og tók kassann til þess
að ganga úr skugga um, livort eg
heíði tekið eitthvað úr honum-