Eimreiðin - 01.01.1961, Síða 75

EJMREIÐIN
63
'ið sig. Það var kveljandi að sjá,
^vað hún gat verið blind. Pabbi
'ar reyndar allt annað en aðlað-
a»di, en hann var þó með fullum
sönsum. Hann sá bróa alveg niður í
kjöUnn — og hann vissi, að ég gerði
það líka.
Nótt eina hrökk ég upp úr fasta-
s'efni. Ég fann, að það var ein-
u’er í rúminu hjá mér. Fyrst hugði
L‘S> að það væri mamma, sem væri
nu loksins komin til sjálfrar sín
liefði sagt skilið við pabba fyrir
ullt og allt. En þá heyrði ég bróa
rina hástöfum í næsta herbergi
°S ®önimu reyna að sefa hann. Þá
s ildi ég, að það var ekki hún, það
|ar Pabbi, sent kominn var. Hann
a Vlð hliðina á mér glaðvakandi
°8 dró þungt andann auðsjáanlega
1 versta skapi.
^a skildi ég hvar komið var. Nú
'ar ’öðin komin að sjálfum hon-
j'111' f'yrst hafði hann flæmt mig
11 úr stóra rúminu, og nú var
'ann sjálfur útrekinn þaðan.
Mamma hvorki sá né heyrði neitt
annað en bróa, þennan litla leið-
indakróa. Ég gat ekki að mér gert,
en ég hálfvorkenndi pabba. Sjálf-
ur hafði ég orðið að þola þessar
þrautir allar, og ég var veglyndur
á þeim árum.
Og ég fór jrá að klappa honum
sefandi og segja: „Svona, svona,“
eins og mamma sagði við bróa. En
ég get ekki beinlínis sagt, að Jiað
hefði ntikil áhrif.
„Getur J)ú ekki heldur sofið?“
spurði hann úrillur.
„Færðu J)ig ofurlítið nær mér,“
sagði ég, og Jnað gerði hann reynd-
ar. Varlega hygg ég menn mundu
segja, færði hann sig nær mér.
Hann var óttalega beinaber, en þó
var Jætta skárra en ekki neitt.
Unt jólin tók hann sig til og
keypti allra fallegasta leikfang
handa mér.
Arnheiður Sigurðardóttir
þýddi.