Eimreiðin - 01.09.1963, Side 40

Að ágætum var það gert hvílíkt
frágerðarbarn Hörður Grímkells-
son var. Hann var þriggja vetra.
Vit og hugur blikuðu í augunum
bláu. Vænn var hann vexti svo af
bar. Bleikt hárið, sem næsta gull,
féll með lokkum um háls og herðar,
höfuðlagið norrænt, svipurinn
hreinn, yfirbragðið bjart. En ljóð-
ur var á ráði þessa fagra sveins.
Hann kunni enn eigi að ganga.
Þótti móður hans það mikið mein.
Nú stóð hann við setstokk og
hélt sér fast. Hann horfði á móður
sína, er sat á stóli á miðju gólfi og
kembdi hár sitt bæði mikið og fag-
urt, var það í sama lit og hans eig-
ið hár, en þó nokkuð clekkra nú
orðið. í skauti hennar lá men af
glóandi gulli, sem hann lysti mjög
að handleika, en mátti þó aldrei
snerta. Það var hennar leikfang.
Ást og virðing leiftraði í skærum
augum hans, er hann liorfði á þessa
Ijómandi konu. Hún var goðið, sem
itann trúði á, því að annað æðra
Jsekkti hann eigi. í augum hans
var hún almáttug og alvitur vera.
í faðmi hennar var eini öruggi
staðurinn í veröldinni. Að itvíla
þreytt höfuð á hvítum og mjúkum
brjóstum hennar var bót allra
meina. Að gleðjast með henni var
hrífandi fögnuður. Að verða fyrir
andúð hennar var eins og að fara
nakinn út í hríðarveður. En blíða
hennar eða andúð var eigi ætíð
auðskilin. Oft refsaði hún honum
Jjegar hann var kátur og vildi
skemmta henni. Og stundum kyssti
hún hann og dáðist að honum fyrir
ekki neitt. Hann einbeitti öllu sínu
hugarþreki til þess að reyna að
/•
Ahrínsorð
skilja þessa fögru og voklugu veru,
sem sat þarna frammi á gólfinu
kembdi sitt gullna hár.
í dag hafði hún mjög reynt
fá hann til Jaess að „sleppa sér‘ °S
ganga einn og óstuddur yfir þverau
pall. En hann þorði það eigi- Lík'
aminn var of feitur og þungur og
fæturnir of veikir. Samt vildi hanu
ekkert fremur en gleðja hana °S
gera eins og hún vildi. Honu111
flaug í hug að víst mundi hún dáðst
að honum ef hann sleppti sér 1111
og kæmi gangandi eins og tnað11*
til hennar. Þá yrði mikið hleg1 ’
allir myndu hrósa honum og gleO
ast af þessu afreki hans, ef haU11
gæti það. En Jretta var varla þ01
andi raun. Hún sat svo langt utx •
gólfi. Ef til vill gæti hann kastat
sér til hennar.
Hann sleppti sér. Hugurinn ha
hann hálfa leið. Hann riðaði 11
falls, en rétti sig aftur, rembdist A
rambaði, kreppti handleggina °|
Jjrýsti hnefunum að brjósti sér. ,a
var verst að stjórna fótunum, P
vildu festast við gólfið og ver