Eimreiðin - 01.09.1963, Síða 46

230
EIMREIÐIN
„Margt hefur Grímkell vel til
þín gert og veita mun liann þér
þetta, ef þú biður hann vel, því að
hann ann þér á sinn hátt.“
„Eigi ann hann mér. Og einskis
mun ég biðja þann mann. En el'
þú, fóstri minn, bæðir hann fyrir
mína hönd, má vera að úr rættist.“
„Vant er enn á millum ykkar
hjóna að ganga,“ mælti Grímur.
„Samt mun ég freista þessa. En
Grímkell hefur fært það í tal við
mig, að ég taki Hörð son ykkar í
lóstur. Hvort er það einnig þinn
vilji, Signý?“
„Eigi sé ég, að Hörður geti i'eng-
ið betra fóstur en hjá þér. Sanrt
vil ég ráða þér frá að gera þetta,
fóstri minn.“
„Og hví gerir þú það?“ spurði
Grímur.
„Hörður verður ógæfusamur og
dregur óhamingju að þér og Geir
syni þínum.“
„Mæl eigi heimsku slíka, Signý.“
„Mig hefur dreymt fyrir þessu,“
mælti Signý.
„Ohó. Draumar kvenna eru
markleysa."
„Ég hef séð fylgju Harðar,"
mælti Signý.
„Hún hefur verið tíguleg,“ sagði
Grímur.
„Hún var illgirnisleg, lnæðileg
norn,“ sagði Signý.
„Eigi spyr ég að ófreskjum
augna þinna. Seg mér nú heldur,
vilt þú láta Hörð í fóstur til mín?“
„Það hef ég jregar sagt. Þó væi i
annað betra.“
„Hvað flýgur þér nú í hug?“
Signý mælti lágt og hægt, er hún
svaraði:
„Goðin eru mér reið. Fegin vildi
ég milda þau ef ég gæti það.
Gjarna vildi ég færa þeim fórnir,
sem þau blíðkuðust við. En nú
hafa þau mikla reiði á mig felUl
þó eigi viti ég glöggt hversu ég
hel styggt þau. Þess vegna verður
fórn mín að vera mikil. Nú liefur
mér f'logið í hug að biðja þig>
fóstri minn, að aðstoða mig 1
þessu.“
„Það skal ég gera, fóstra xnín.
þó að mér sýnist þú ættir heldur
að snúa þesari bæn til bónda Júns,
Jrví að hann er blótmaður mikill-
Eða hverju ætlar J)ú að fórna?“
„Herði syni mínum."
„Ærr ert þú kona og örvita, e1
])ú ltyggur á slíkt grimmdarbragð
að myrða son þinn varnarlausan 1
bernsku sinni.“
„Eigi heitir Jrað morð, að f*ra
goðunum fórn,“ mælti Signý.
„Fyrr má færa goðunum fórn en
mannblót sé; hafa þau lítt tíðkast
hér á landi og eru nú andstygg®
allra góðra manna. Vil ég víst eig1
veita J)ér nokkra stoð til Jtess að
koma slíku hermdraverki fram-
„Lengi hefur ])ú blauður veriÖ>
fósti minn,“ rnælti Signý og hló lú'
inn þann.
„Eigi týr þér að frýja mér huga*
til Jtessa ódæðis. Og ert Jtú hi
mesta forað, að leiða þér slxkt 1
hug. Sé ég nú glöggt, hvað ég a ý
gera. Ég tek Hörð í fóstur að bón
Grímkells og hirði eigi lengm' 11,11
Jritt leyfi til Jxess, Jrví að eigi er l51-’]
trúandi fyrir barninu á meðan l,u
ert í þessum ham. Rétt sér Gn111
kell í þessu.“
„Ég líð önn fyrir þig, £óstr’