Eimreiðin - 01.09.1963, Blaðsíða 74

258
EIMREIÐIN
ugheitum upp á framan og ofanskrifað efni með sendimanni mín-
um til baka.1)
Auðmjúktir þénari. — Halldór Pálsson.
(Heimild: Bréfin sjálf í skjalasafni sýslumannseinbættis Suður-
Múlasýslu, sýsluskjöl 1920, í Þjóðskjalasafninu.)
Þetta stöðuga stríð til að koma í veg fyrir lijónabönd meðal fátæklinga, cf
talið var, að þess væri kostur, einkunt ef hjónaefnin þóttu miður efnileg ;l®
einhverju leyti, var háð með ýmislegum hætti eftir ástæðum, bönnum, hótun-
um, sektum og stundum voru hjónaefnin þannig sett, að hægt var að rek*1
þau og hrekja sveita á milli. Þannig var þeim stíað í sundur, og stundum v:,r
illum aðferðum beitt. — Bændamegin í þessum viðureignum bar oftast mest •>
hreppstjórunum, eins og liér má sjá.
Það var þessi gamla saga, sem endurtókst enn jrá einu sinni, þegar Jrau J(>n
og Sigríður ætluðu að giftast. — Hitt var vitanlega helbert yfirskin og hr*snl’
að ]>að mætti ómögulega láta það viðgangast að þau fengju að verða hj<>n
vegna jress, að þau væru svo hörmulega ófróð um kristindóminn.
7. Dœmdur á brott. frá Mjóafirði .... firrtur sinni kœrustu.
Meðal burtvikinna frá Mjóafirði þetta sama ár (1820);
Jón Jónsson, 24 ára, fluttist frá Fddleysu vinnumaður að Hohn'1
í Norðfirði.
Athugasemd: Skilinn með forboði frá barnsmóður sinni, Sig11^1
Eiríksdóttnr á Eldleysu.
(Samb. burtvikna [retta ár í viðk. kirkjubók )
Athugasemdin í kirkjubókinni, ,,Skilinn með forboði“ o. s. 1
er sönnun þess, að Halldór hreppstj. Pálsson hefur ekki skrifað 11
einskis bréf sín til sýslumannsins. Þetta „forboð“ var lögformleg1
bann við því, að Jón væri heimilisfastur í sömu kirkjusókn og barIlS
móðir hans. Umbeðið leyfi til að giftast hafa þau því ekki feng11 •
1) Hreppstjórinn skrifaði, að bændurnir væru allir á móti þessu unn*^
hjónabandi, sem hefur eflaust verið nærri sanni, Jjeir efnameiri að m- k >
lesendunt er eflaust ljóst, hvers vegna jrað má teljast rnjög sennilegt. Ast ,
var nær Jrví ævinlega sú, bæði fyrr og síðar en þetta gerðist og alls staöar
landinu, að Jregar fátæklingar stofnuðu til hjónabands, þá óttuðust bændt
að ómegð yxi þeim yfir Iiöfuð, svo að þau yrðu ekki fær um að sjá bot^^
sínum farborða og mundu því lenda á sveitina. Kostnaðurinn af fátækra
færslunni hvíldi svo til allur á bændunum á þessum tíma.