Eimreiðin - 01.09.1963, Side 50

234
EIMREIÐIN
í skini sólarinnar, en mosagráir og
lyngbrúnir heiðarílákarnir neðra.
Meðan ekið var yiir háfjallið,
var sem íerðafólkinu yrði léttar
um andardráttinn, eftir alla hita-
molluna og skógarmóðuna undan-
farna daga, og einmitt á háfjalla-
hótelinu í Gejlo heyrðust raddir
um það, að hér væri gaman að geta
dvalizt lengur.
Fólkið varð snortið af hreinleik
og birtu heiðarinnar og tæru loft-
inu. Skammt frá hótelinu rann
tær bergvatnslind og hjal hennar
lieyrðist langa leið í kyrrð kvölds-
ins. Sumir gengu á hljóðið, og
kvöldgangan hélt áfram út í kjarr-
ið, og tildrað var upp um hóla og
hnjúka, svo að háir hælar kven-
fólksins kveinkuðu sér, og skórnir
fylltust af mokl og sandi. En ilmur
skógarins, angan heiðajurtanna og
litagleðin í kvöldkyrrðinni, bætti
fullkomlega upp slík smá óþæg-
indi.
.4 háheiðinni, þar sem Harðang-
ursjökidl blasti við, voru dregnir
upp sjónaukar og myndavélar, —
og mildi var að enginn skyldi fara
sér að voða litlu síðar, þegar kom-
ið var að Væringjafossi við Fossli,
þvt að þar var einnig myndað af
kappi, og gengið var fram á
fremstu nöf gljúfurbarmsins til
þess að sjá sem bezt þennan 182
metra liáa foss, sem steypist þar
fram í lnikalegt gljúfur, þráð-
beinn niður, eins og tagl á hvítum
hesti, en regnbogalitur úðinn stíg-
ur dans á bergveggjunum, þar seni
sólin nær til kristalstærra drop-
anna.
Nótt eina fyrir 12 árum gisti ég
á hótelinu að l'ossli, og kom ]>á að
Væringjafossi í rnyrkri, og það var
engu tilkomuminni sjón að sjá
hann við þær aðstæður. Hann er
jafn fagur og stórfenglegur, hvort
sem maður sér hann um ljósan dag
eða á myrkri nóttu, þegar hann
streymir eins og ótal silfurþræðir
niður í gljúfrið og ber við svartan
bergvegginn.
En þrátt fyrir töfra Væringjafoss
komust allir — sem betur fór "
heilir á limum frá honum aftur,
og niður á veginn um sneiðingar
fjallsins frá Fossli, sem eru tífah
hærri og brattari og tífalt snúnari
og hlykkjóttari en Kambarnir okk-
ar. Bílstjórinn, sem var danskur,
ók hina bröttu, hlykkjóttu leið nið-
ur fjallið af varfærni og öryggi. "
var þó ofurlítið stífur í sætinu >
kröppustu beygjunum, þegai'
gljúfrið virtist beint framundan,
en slaþþaði af og hvíldist í bein-
um og dimmum jarðgöngunuin,
þar sem vegurinn liggur gegnurn
múla og hálsa. Á einum slíkum
stað varð geitnahópur til þess að
tefja för okkar. Þær höfðu leitað
sér svala í skugganum í jarðgöng-
unum, og vildu með engu móti út
í sólskinið aftur.
Þegar komið er niður af I jallin11
liggur leiðin niður til Hörðalands,
og í Kinsarvík við HarðangurS'