Eimreiðin - 01.09.1963, Qupperneq 45

EIMREIÐIN
229
þínum, í'óstra, eins og jafnan fyrr.
seint ætlar þér að lærast að hafa
stjórn á skapi þínu. En reiður
iyllist rangs hugar.“
>,Séð er, að óhappamaður ætlar
Hörður að verða,“ rnælti Signý.
„Eigi er fagurt,“ mælti Grímur,
„að hamast með heimsklegum orð-
Unt að barni sínu varnarlausu og
saklausu.“
„Eigi er hann saklaus. Hann
uraut menið og hefur með því rek-
a brott hamingjuvætt mína,“
hvað Signý.
Hríniur hinn litli hnaus við og
mælti;
„Hvað myndir þú vita um vætt-
"nar, nerna ekki. Aldrei hefur þú
heYrt þær eða séð.“
„Amnra mín góð gaf mér men
9etta í tannfé, sagði að hollvættur
tylgdi og hamingja ættar minnar,
tneðan heilt væri. En nú er ég öll-
Uln heillum horfin."
„Hví auvirðist þú þannig, Signý,
ug mælir svo vílkonulega? Þú ert
n>lust kona á bezta aldri. Og allir
eru a einu máli um, að þú sért vel
K'U og virðulega."
„Eigi
er ég vel gift og aldrei verð
cg iarsæl hér í sveit. Og eigi er
l,ndra þótt Hörður verði mér og
j®Uim til óheilla slíkan föður sent
Unrn á, harl afgamlan, bleikan og
°ölausan, gráan og grimmlynd-
‘lIt, sem öllu vill ráða og skipa fyr-
11 verkum úti og inni. Fornspurð
j'11 ég honum geíin. Þá var ég sæl,
Þegar ég bjó á Signýjarstöðum og
Ulátti ráða því er ég vildi. Þá var
nier gaman að liitta Svartfaxa í
‘lga, jafna honum mön, klappa
tununt og kemba og ráðgast við
hann um allan búskapinn. í hon-
um átti ég góðan vin og traustan,
þótt hestur væri. Hann var holl-
vættur bús míns og gætti þess að
allt heppnaðist vel utan húss að
Signýjarstöðum. En að Ölfusvatni
vildi hann eigi fylgja mér, heldur
drekkti hann sér í keldu á leiðinni
hingað, því að vitað hefur liann,
að hér beið mín mikil óhamingja,
sem var oiurefli hans við að etja,
þar fór hollvættur mín önnur. Hin
var bundin við rnenið og fylgdi
hún mér hingað. Hörður stökkti
henni á brott. Nú er ég heillum
horfin.“
„Óhó! Vel kannast ég við ráð-
snilld vætta þinna, fóstra mín. En
eigi hefði ætíð farið vel á Signýj-
.arstöðum, ef ég liefði farið að því,
sem þii sagðir Svartfaxa leggja ráð
til. Og svo er um þetta men. Aldrei
hefur það verið stallheilagur hlut-
ur. Og eigi trúi ég því, að nokkur
sérstök gifta hafi fylgt því. En nú
sé ég, að vel má hnita menið saman
svo að eins gott sé eða betra en
áður. Norður í Bláskógum þekki
ég rnann, sent þetta getur hæglega
unnið. Munt þú lána mér brotin
og skal ég koma þessu í verk.“
„Gott er það, fóstri minn. Tak
brotin og ger af sem þér líkar. Eigi
hirði ég um þenna grip framar.
Hollvættur mín er flúin á braut
og kemur aldrei til mín aftur."
„Þú ættir að takast á hendur
snögga ferð, Signý, vestur í Borg-
arfjörð til ættingjanna, mun þá
brott rætast ólundin og þú korna
hress og hraust heim aftur."
„Hyggur þú að Grímkell muni
veita mér orlof til þeirrar ferðar?"