Eimreiðin - 01.09.1971, Blaðsíða 34

98
EIMREIÐIN
þórun þ'essi hafði látið fallerast hér
um árið fyrir útlenzkum ferða-
manni sem hafði komið í þorpið
einn dag á Hörpu með tólf reið-
ingshesta og sautján koffort.
,,Tata,“ hélt Gunnþórunn áfram.
En móðir hennar lét ekki svo lít-
ið að anza, var löngu orðin leið á
að sinna kvabbi dótturinnar enda
dóttirin komin á fertugsaldur.
„Hafðu hljótt um þig, Gunnþór-
un; þú sem lézt íallerast með hon-
um Menderson," sagði sú sköllótta.
„Ekki að öfunda," svaraði Gunn-
þórunn, gjörspillt manneskjan.
„Hann ætlar að verða heiðskýr í
dag,“ sagði karl einn.
„O hvað ætli hann hangi þurr
frekar en fyrri daginn,“ sagði ann-
ar.
„Láttu mig þekkja það,“ sagði
hinn. „Þegar glennan stendur
svona á hana Kambaneshyrnu að
rnorgni, verður skafheiðríkt þann
dag.“ Hann kastaði af sér vatni út-
fyrir stæðið. Hinn snússaði sig.
„Elliði ku ekki sigla m'eir á þessa
höfn,“ sagði sá sem pissaði.
„Veit ég það Svenki," svaraði
hinn.
„Hér er allt að drepast," sagði
hinn aftur. Hann hristi af sér drop-
ann og lineppti að sér. „Hvernig
ætla þeir að koma af sér fiskinum?"
„Mikill var Egill en meiri þó
Gunnar," sagði snússmaðurinn og
stakk á sig pontunni.
„Minn maður var Gunnlaugur
Ormstunga," sagði hinn, hélt
áfram: „Ætlarðu ekki að gefa mér
í nefið, helvítið þitt Eðvar?“
í móbrúnni ullartreyju,
hnepptri, hvítum skelplötutölum,
kragalausri; rykfylltar rákir á
hrukkóttum hálsi, hauskúpa furðu
hnöttótt undirlögð af svörtu hár-
strýi, munnsvipur að fullu hulinn
af drjúpandi yfirskeggi nema skál-
myndaðar lægðir af munnvikun-
um; og fer með þumalfingurna
undir axlaböndin framaná bring-
unni, fettir sig í baki, lætur smella
i böndunum, grindhoraður, í hólk-
víðunt kamgarnsbuxum, pokuðum
um ísetu og hné, með skófrollur á
fótum tágaðar, saltétnar, sperrir
upp tærnar, réttir úr kengnum,
lætur andann líða hægt frá sér niðrí
tóbaksmettað yfirskeggið og augn-
hnettina velta í tóftunum. Réttir
síðan pontuna til baka til Eðvars
og segir: „Ah þetta var hressandi.“
„Ég hélt ég mundi sjá á eftir
pontunni niðrum nasagörnina á
þér,“ sagði Eðvar luntalega.
En maðurinn var ennþá í vímu
og sagði: „Varstu að segja eitthvað,
elskulegur."
Þeir fóru hvor yfir á sinn liluta
stæðisins með birðar sínar. Þær
höfðu þeir tekið úr stafla ofanvið
stakkstæðið. Þaðan báru karlmenn-
irnir fúlgur sem þeir brugðu um
snæri og yfir öxl sér. Kvenfólkið
eitt sá um dreifinguna.
Konurnar voru sumar vettling-
aðar m'eð bundið um höfuð, annað-
hvort stórrósótta snítiklúta eða af-