Eimreiðin - 01.09.1971, Síða 35

MEISTARINN
99
dankaða nærflík, mösuðu saman
með lágum blæbrigðalitlum rómi
sem álengdar gat jafnvel minnt á
suð flugna, réttu snögglega úr sér
með stuttum dæsingum og hendi
á mjóhrygg, kreppta, snúandi lóf-
anum út; vörpuðu þá fram stutt-
aralegri athugasemd og litu útí
bláinn píreygðar.
Þetta voru konur á öllum aldri,
allt frá stútungsstelpum til visinna
kerlinga, sem kjöguðu um lil'ein-
ana innskeifar og flatfættar af ævi-
löngum þvælingi um fjörugrjót.
Inná milli voru mæður stelpn-
anna, dætur kerlinganna, strintu-
legar og gjallradda barnakon-
ur. Þrjár kynslóðir á planinu; elju-
samt fólk, handíljótt.
Já, puð þessa nægjusama al-
þýðufólks er hvílandi fyrir lúin
ferðamann að horfa á svona í
morgunkyrrðinni. Það er hrífandi,
næstum grátlegt. Alþýðufólk? Hin
vinnandi stétt? Já, já, vissulega.
Þröngsýnt vanadrepið, hundleiðin-
legt fólk? Líka rétt.
H'efur þá upp róm sinn maður
einn á stakstæðinu nefhár nasa-
víður lágur til linés og fótstuttur,
skrokkmikill og axlasigin, hand-
leggjalangur og krækir þeim sam-
an yfir höfði sér að sið manna
þeirra er á íþróttaleikvangi telja
sig sigur unnið hafa, og er radd-
styrkur mannsins slíkur sem gjall-
andi þokulúðra þeirra er landpóst-
ar beittu á snjóhengjur til að
hleypa þeim á slóð sína og dyljast
svo útilegumönnum þá þeir fóru
óbyggðu, svo breytt raddsviðið að
stundum er sem steðji fram skriða
um klettótt land hrífandi með sér
stórgrýtið, en stundum sem jargan-
mikið orkester hleypi upp tólum
sínum öllum, hver sem helzt má
hann. Og hleypur upp í samri svip-
an hundurinn með fádæmil'egu
ýlfri en gellur fávitinn. Um síðir
urðu numin þessi orð: „Þið eruð
fólkið,“ segir hin mikla raust, „hið
einstaka óútskýranlega mannkvik-
indi margfaldað og samanþrykkt í
þar af leiðandi ennjaá skrýtnara
fyrirbæri nefnilega fólkið sem er
jarðarbörnin, þið Lúterar hvers-
dagsleikans með ykkar: hér stend
ég, ég get ekki annað. Karlmenn-
irnir eru arðrændir, konurnar fífl-
aðar; er það ekki skrítið, ó, fólk?
En þér salnist saman í fylling tím-
ans í eitt ægilegt vopn sem lagt
verður að kverkum mannvonsk-
unnar og skorið á segi ég, skorið á.
Þið eigið svo bátt að verða að strita
á þessu stakkstæði og fá saltflumbr-
ur á hendurnar. Enginn h'engir
þjófabjöllu uppyfir ykkar dyrum.
Fallinn er Gunnar bóndi, brunn-
inn Njáll, praktískt talað. Lagst
hefur af hetjuskapur í héraði og
tekin upp fjárpynt, ljótur siður.
Karlar, takið snæri ykkar og hnýt-
ið saman hendur fjárplógsmann-
anna. Konur, setið þá í ballarstraff.
Þér lítil sigldu manneskjur sem nú
heyrið búktal þrumuséffans af vör-
um mér, vita skuluð þér að önnur