Eimreiðin - 01.09.1971, Blaðsíða 53

HAUST
117
en það er ekki satt, hann deyfir en
græðir ekki. Einkum var drukkn-
un sonarins sársaukafull. Það högg
var svo snöggt og óvænt, hitt átti
sér lengri aldur og kom ekki að
óvöru.
Hann liafði verið svo hreykinn
af þessum syni, sérílagi ’eftir að
hann komst á legg og fór að babla.
Babba, babba koma, babba bodda,
var hjal, sem fyllti hjarta hans
stolti og ríkri gleði, nær hann kom
inn frá útivinnu eða af sjó. Þegar
stúfurinn óx úr grasi, urðu þeir
raunar ekki ávallt samþykkir um
allt, en eigi að síður var samband
þeirra sterkt og innilegt, unz vetrar
brimið hjó á þráðinn. Sonurinn
var liðmannlega vaxinn, örlyndur
nokkuð, 'en Jjó úrræðagóður í hverj-
um vanda, mikið sjómannsefni.
Stundum gramdist föðurnum gems
hans og háreysti, boltaspark og
kvöldgöngur, sem móðirin afsak-
aði jafnan með unggæðishætti. Á
hinn bóginn þykkti sonurinn bóka-
sýsl föðurins og næturvökur við
skrifdund, hafði hann jafnvel
grunaðan um skáldskapargjökt í
leyni. Slík ástríða var syninum
framandleg, fannst hún undirrót
að framtaksleysi og þeim bágu lífs-
kjörum, er þau bjuggu við.-----
Enn skiptir um svið, Jrá er hann
hátt á fertugsaldri og sonurinn
5—6 ára jarðvöðull. Hann hafði
verið við sjóróðra eystra, 'ekki all-
fjarri bernskustöðvunum, Jregar
hann sýktist af grinnnu taki, sem
jró batnaði vonum fyrr. En Jrá var
úti um hentugar skipaferðir, svo
að hann brá á það ráð að leggja
upp á göngu til síns lieima, þótt
á fjörru landshorni væri.
Seint á degi bar hann af fjall-
inu að lágum torfbæ, með vall-
grónum Jrökum og dökkbrúnum
veggjum, hlöðnum úr hnaus.
Hann Jrekkti þ'etta allt ofur vel frá
fyrri dögum, en nú bjó hér nýtt og
ókunnugt fólk. Bóndi gat Jress til,
að hann væri göngumóður, lét bera
honum beina og bauð gistingu,
þótt enn lifði nokkuð dags.
Stundu síðar gengu tvær ungar
stúlkur í stofukytruna. Þær voru
rjóðar í vöngum og frísklegar og
fylgdi þeim dauf kindalykt, enda
að koma frá því að smala og hýsa
fé undir nóttina. Þær tóku gestinn
tali og spurðust fyrir um leið lians
yfir fjallið, í sambandi við nokkrar
kindur, sem vantaði í fjártöluna.
Önnur stúlkan, freknótt og rauð-
birkin, flissaði mikið eins og eitt-
hvað ofboð hlægilegt bæri fyrir
augu. Hin er ljós yfirlitum, með
móbrún leiftrandi augu, stillt í fasi
og broshýr. Þegar gesturinn lítur
bjart og formfagurt andlit hennar,
hvolmynduð brjóstin, sem bunga
út í þrönga nankinsblússuna frá-
hneppta í hálsinn, svo að mjúkar
línur hans njóta sín fullkomlega,
Jrá Jryrmir yfir hann einhverju
ólýsanlegu afli, s'em dregur hann
að þessari ungu stúlku eins og svarf
að segulstáli. Hún er dálítið móð