Eimreiðin - 01.09.1971, Blaðsíða 59

HAUST
123
hans og óhug. Héðan varð hann að
komazt sem fyrst. Enn var hann á
flótta eins og fyrir fjörutíu árum.
Þá hafði gróandi vorsins á sálinni
hann á valdi sínu, nú vetrarkvíð-
inn.
Uppi í herbergi hans, réðust að
honum sviminn og höfuðþyngslin,
sárari og aflmeiri en nokkru sinni
fyrr. Hann hellti vatni í glas, tók
pillustaukinn titrandi höndum, lét
allt innihald hans koma í lófa
sinn og gleypti síðan, án nokkurrar
aðgæzlu n'ema þeirrar, að dreypa
á vatni jafnframt.
Um kvöldmatarleytið er drepið
laust á dyr, og Magga kemur í
gættina að venju, segjandi: Baldi
minn, á ég að færa þér, eða kem-
irðu niður? Þegar hún fær ekkert
svar, gengur hún innar og sér þá,
að Garibaldi liggur endilangur á
gólfinu, líkt og dauður væri. En
dauður var hann þó ekki, þótt and-
lit hans væri lítið eitt afmyndað,
slapandi og líflítið, 'einkum öðru-
megin.
Átta sólarhringum síðar, þurfti
Magga ekki lengur að kalla á Balda
sinn. Hann hafði öðlazt hinztu
hvíld í faðmi vetrarins. Því að
enn hafði skipazt veður í lofti, og
norðanátt með snjókomu setzt við
stjórn í ríki vindanna, sem breiddu
hvíta og kalda voð yfir lágt kuml
hans.
Stökur
Eftir
Pétur Sumarliðason
Langt til fjalla uni einn
við eyðihaf af sandi.
Enginn fær þar staðizt steinn.
Stórbrim rís á landi.
Úr fjarlægð óma finn eg þó
fjörubrimið heima.
Þaralykt og þungan sjó —
þetta er mig að dreyma.