Eimreiðin - 01.09.1971, Blaðsíða 44

108
EIMREIÐIN
um. Síðan hreyfðist hópurinn jafnt
og samfellt á einn veg og fólkið
söng döprum rómi: „Göngum við
í kringum einiberjarunn." Og það
dansaði áfram hring eftir hring.
Maðurinn á jörðinni var aftur far-
inn að reyna að segja eitthvað, en
söngur fólksins ómaði hærra, varð
meir samtaka, dapurleikinn þvarr
og kátínan óx unz allt þorpið end-
urómaði af glaðværð þessa fallega
en einræmislega jólalags.
Reykjalopar komu núorðið í ljós
með stuttu millibili yfir þaki skúrs-
ins og hnoðrarnir bárust með fín-
l'egum svörtum sótögnum innyfir
þorpið. Meðfram hring dansar-
anna hljóp fávitinn fram og aftur.
Honum var greinilega mikið
niðri fyrir; hann hrifsaði til þess og
hrópaði að því. Fólkið gaf honum
engan gaum heldur söng liærra.
En á stakkstæðinu neðanvið
skúrinn brann meistarinn sitjandi
á fötunni og samlagaðist alheims-
orkunni fyrir tilstilli hinna lielgu
loga.
Hví yekkst þú villtur?
Eftir
Ingólf Kristjánsson
Hví gekkst þú villtur öll hin liðnu ár
um óravegi fjarri kunnum slóðum,
fyrst sonur er þú undurfagurs lands,
sem ómar þér í tóni, sögn og Ijóðum?
í langferð þinni um lönd og ókunn höf
þér Ijómar fyrst og síðast ströndin bjarta.
Þig dreymir heim í bláan fjallafaðm
og finnur landið búa í þínu hjarta.