Eimreiðin - 01.09.1971, Blaðsíða 54

118
EIMREIÐIN
eftir hlaupin, við haustskjarra
sauðina, svo að hvelfdur barmur
hennar rís og hnígur örar en ella,
eins og innfjarðaralda eftir storm
úti fyrir. Líkt og sleginn töfrum í
yndislegum draumi, rís hann úr
sæti sínu við borðkrílið og gengur
til stúlknanna, s'em standa á gólf-
inu framan við það. Þar mælast
þau við um stund, með löngum
þiignum á milli og stara hvort i
annars augu, en stallan víkur til
hliðar og hlær eins og fábjáni.
Bóndi, sem hafði gengið eitt-
hvað frá kom nú inn og endur-
nýjaði boð sitt um gistingu. Þá fór
honum eins og manni, sem villzt
hefur í dimmri þoku, en sér allt í
einu kunnugan klett, hann minn-
ist þess, að hann á konu og lítinn
labbakút h'eima og finnur, að
þennan seið varð að rjúfa, hverstt
indælt sem annars hefði verið að
gefa sig á vald þessarar nýju, yfir-
þyrmandi kenndar. Nei, héðan
varð hann að flýja þegar í stað.
Hann afþakkaði jrví boð bónda
um gistingu, kvaddi í skyndi og
hljóp við fót áleiðis til næsta bæj-
ar, þar sem hann náði aðeins hátt-
um.
Þar var honum sagt, að unga
stúlkan væri dóttir bóndans og
héti Sólbjört. Jafnframt var hopað
á því, að hún mundi gædd dular-
gáfu, þar s'em við hefði borið, að
þungir hlutir hreyfðust í návist
hennar, án sýnilegra orsaka. Sól-
björt, hversu fagurt konunafn og
henni einni samboðið. Dulargáfa,
hlutir á ferð og flugi, þvílíku bulli
léð hann ekki eyra. Ferskleiki, kyn-
þokki, efalaust nóg skýring á töfr-
um hennar.------
Tjald minninganna féll og
Garibaldi hrökk upp af dvala sín-
um. Skyldi hann hafa blundað?
Sennil'ega, því að bókin hafði fallið
úr hendi hans og lá á gólfinu. Nú
kom kvölin í höfðinu yfir hann á
ný, og draumar næturinnar stóðu
honum skýrt fyrir sjónum. Rottur,
hárlausar og útbelgdar, höfðu sótt
að honum nöktum, eins og kríur í
kópsíkl. Hræðileg kvikindi. Ætli
þær geti alið aldur sinn í kirkju-
görðum, á sex feta dýpi? Var hon-
um að segja fyrir? Undarleg þessi
kvöl í höfðinu. Réttast að fá sér
pillu.
Barið er laust að dyrum og
Magga kemur í gættina. Baldi
minn, kemurðu niður eða á ég að
færa þér? Ég k'em bráðum, svarar
hann dræmt. Komdu strax, annars
verðirðu afétinn. O, þá það, svarar
Baldi. Sólbjört, um hvað var Sakki
skarfurinn að glósa? Mundi hann
hafa heyrt svo sem fjörutíu ára
gamlar slúðurssögur? Vel mátti það
vera. Þetta var gasprari og striga-
kjaftur, þegar svo bar undir.
Fjörutíu ár, ótrúlega skammur
tími, þegar horft er til baka.
Minningar, sumar skýrar og ljóslii-
andi, sætar jafnt og sárar, aðrar
óljósar og huldar þoku, en mest-
ur hlutinn gleymdur og týndur