Eimreiðin - 01.09.1971, Blaðsíða 41

meistarinn
105
„Hækkar nú hagur Strintu,"
segir sá fyrsti.
„Bragð er að þá barnið finnur,"
segir annar.
„Ekki er ráð nema í tímann sé
tekið," segir sá þriðji.
Nú var röðin komin aftur að
þeim fyrsta og liann sagði: „Egill
barðist tvisvar við ellefu og einu
sinni við átta og er þess ekki getið
að hann hafi æpt að mönnum ofan-
af skúrþökum.“
Annar var í bláum samfestingi
með járntölum; langur uppmjór
maður með lág vaðstígvél á öðrum
endanum og gráírótta derhúfu á
hinum, sagði undan liúfunni við
þann þriðja: „Lát grön sía, sonur."
Hinn hnerraði tóbakinu.
„Hann ætlar að hanga þurr.“
Sonurinn hrækti í allar áttir
tóbakshroðanum sem hann hafði
bakkfírað m'eð hnerra niðrí kverk-
ar sér. Loks kom hann upp orði og
sagði: „Ojá.“
„Það er nefnilega það,“ sagði fað-
irinn og tölurnar á samfestingn-
um hans leiftruðu í sólinni.
Meðan þeir töluðu hafði fólkið
sigið frá felustöðum sínum til
þeirra eins og fyrir aðdráttarkraft.
Sumir voru á leiðinni, aðrir voru
komnir. Svo stóðu allir í þvögu
bakvið skúrinn eins og fyrr, en
nú grúfði þögn yfir hópnum. Fólk-
ið bara hýmdi þarna rétt si svona
eins og hross sem snúa höm gegn
veðri.
Þá sagði kerlingin skjálga:
„Þetta var áreiðanlega hann Kjart-
ann.“
„Hvaða Kjartan?“
„Hann Kjartan sem smíðaði
kamarinn að Ási,“ sagði kerlingin.
En enginn sinnti kerlingunni.
„Þennan sem aldrei lak,“ sagði
kerlingin. En enginn sinnti henni
að h'eldur.
Fólkið bara stóð og stóð.
Einhver bryddaði á því að lík-
lega fengju þeir ekki mikið frammí
firði í þessu veðri. Eitthvað liðk-
aðist um málbeinið á fólkinu við
þessa athugasemd. Það ræddi um
stund gæftir og hverjir bátar væru
úti, úr hópnum greiddist svolítið
og nokkrar konur settust á jörð-
ina. Svo slummaði niðrí því aftur.
Maðurinn í bláa samfestingn-
um sagði uppúr þögn: „Ég finn
reykjarlykt."
Strax sagði sá sem við lilið hans
stóð: „Maðurinn var brjálaður."
„Hringaband," sagði annar.
„Kolvitlaus,“ sagði sá þriðji.
Haftið hafði losnað af málb'eini
fólksins; hver fyrir sig gerði sína
athugasemd um sálarástand meist-
arans: „vitfirrtur, sinnisveikur,
geggjaður, geðveikur, tjúllaður,
klikkaður, ruglaður, örvita, vit-
stola, hamstola, óráðssýja, bull,
þvættingur, guðlast, klám, djöila-
dýrkun — og ýmsar fleiri athuga-
semdir lét fólkið í ljósi.
„Aldrei séð geggjaðri mann,“
sagði náttúrumikli maðurinn.
En greinilega gat engin umræða