Eimreiðin - 01.01.1972, Síða 23

HANNES
PÉTURSSON,
SKALD
EIMREIÐIN
Skáld
í Bessatungu
Fyrri vetur minn í Gagnfræðaskóla Vesturbæjar, sem var til
húsa i gamla stýrimannaskólanum við Öldugötu, bar svo til
eitt sinn að íslenzkukennari, maður um fertugt, hóf kennslu-
stund á því að lesa upphátt fyrir bekkinn kvæði Stefáns frá
Hvítadal Það vorar. Hann studdist við nýja bók sem hann hafði
raðlagt okkur nemendunum að kaupa. Hún hét Heiman ég fór
°g flutti valin sýnisliorn úr islenzkum skáldskap. Eiginlega var
hún andlegur nestispoki ætlaður þeim sem skutust í ferðir og
höfðu gaman af að stytta sér stundir við bóklestur í áfanga-
stað. Þar var eitthvað að finna við flestra liæfi — ein bók sem
atti að koma í staðinn fyrir margar og þægilegt var að stinga
ni®ur hjá sér áður en lagt væri upp. Og fyrir því bar hún þetta
nafn.
Þessi íslenzkukennari var tilfinningamaður mikill. Og nú las
hann við púltið liægt og stillilega Það vorar. Við grænjaxlarnir
hlýddum á, og þeir sem eyru böfðu þeir lieyrðu hvílikt kvæði
betta var. Hljóð ríkti í skólastofunni. Og viti menn: klökkvi
sotti i rödd kennarans eftir þvi sein leið á kvæðið. Svo hljóm-
uði síðasta braglinan af vörum hans, liin sára jálning skálds-
lns sem andspænis vorkomunni skynjar haust ævi sinnar: „Ég
hef ekki neins að bíða.“ 1 sömu svifum reis kennarinn úr sæti,
lét skjálfraddaður þau orð falla að liann sjálfur hefði ekki
heldur neins að bíða í þessu lífi, lokaði bókinni, sleit kennslu-
23