Eimreiðin - 01.01.1972, Síða 28

Ég lít mig sjálfan i augunum ungu
og æskudraumsýnir þráðar.
Þá bregður mér eittbvað svo undarlega,
ég angurvær kyssi þær báðar.
Er blárökkurmóðan um fjallshlíðar færist,
þá fer um mig syrgjenda klökkvi.
En systurnar litlu, þær Erla og Anna,
þær eru jafnglaðar, þótt rökkvi.
Á hlaðinu úti þær hlustandi bíða
og horfa inn í blárökkurveldin.
Þær húast við svönum á flugi til fjalla
og fást ekki í sæng á kveldin.
Og þær mundu híða og vonglaðar vaka,
ef væru þær einar í ráðum,
en þær vei’ða að hlýða og kjökrandi kveina
„Nú koma svanirnir bráðum“.
Sjá, blárökkurmóðan um fjallshlíðar færist,
nú flýgur hugur minn viða.
En mér þýðir lítið að liíma út á hlaði,
ég hef ekki neins að bíða.