Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1972, Síða 53

Eimreiðin - 01.01.1972, Síða 53
ÉIMREIÐlN innar er aÖ gera manninn mannlegan, mennskan, svo að liann geti andað frjáls og glaður í sköpunarverkinu. Hér að framan er getið um listina sem eina þeirra leiða, sem guðfræðin fer til að átta sig á umhverfinu, þeim manni, sem liún er að fást við liverju sinni. Þessar leiðir eru miklu fleiri. Ein þeirra, sem ýmsir guðfræðingar gefa nú gaum að, á þessum timum aukins frítima, er leikir og skemmtanir manna. Samkomur þjóðarinnar, þjóðhátiðarsamkomur, sumarsamkom- ur, áramótasamkomur o. s. frv. segja mikið um andlega liðan mannsins. Á aldamótahátiðinni i Loðmundarfiirði fór fram bændaglima, þar sem tveir sterkustu bændurnir kusu sér lið. 1 þessari miklu glímu tóku allir þátt, sem vettlingi gátu valdið, og fengu útrás i leik. Iðnaðarþjóðfélög eru vélræn og alvarleg og hafa tilhneigingu — eins og allt umhverfi hefur — til þess að móta manninn i sömu mynd. Þegar verulega á að „lyfta sér upp“ kemur þetta sjúkdómseinkenni menningarinnar hvað átakanlegast í Ijós, algjört ráðleysi og getuleysi til þess að skemmta sér á fullnægjandi hátt. Hverju hefur sá glatað sem kann ekki lengur að leika sér? Þeirri spurningu er varpað fram til ihugunar, en það mun hins vegar vist, að sá maður er á leið með að glata mennsku sinni. Samfélag sem er í þeirri hættu, ætti að beita sér af alefli að þvi að snúa þeirri þróun við, en til þess þarf kraft, ef til vill einna helzt hvatningu og sannfæringu um að mennskan borgi sig. Hvaðan kemur sá kraftur, hvaða aðili i þjóðfélaginu getur hugsanlega miðlað þeim krafti „sem gefur mönnum lifið“ eins og Tolstoy sagði? Mikið veltur á, að þeirri spurningu sé rétt svarað. Islenzka kirkjan hefur vissulega leitazt við að vera far- vegur náðarinnar, boðskaparins um SHALOM og verið það af veikum mætti. Enda þótt kirkjan eigi sin sérstöku ítök í þjóð- inni þá eru þau samt sem áður þess eðlis, að liún á langt í land með að geta gegnt sínu hlutverki svo að um munaði, en það er önnur saga. 1 Davíðssálmum er þetta stutta vers: „Sá sem situr á himni hlær“. Ég hýst við, að þessi fullyrðing Daviðs konungs um Guð sem hlær, komi flestum íslenzkum kirkjugestum á óvart. Þeir sjá hann miklu frekar reiðast eða tárast, en Guð sem hlær er ekki tíður gestur í kirkjunni. Ef til vill hefur Davið séð Guð hlæja að því, hve mennirnir taka sjálfa sig hátíðlega, ef til vill vegna þess að hann er glaður eða finnst eitthvað fyndið. Hvað 53
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84

x

Eimreiðin

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.