Ægir - 01.02.1991, Blaðsíða 14

66
ÆGIR
2/91
Tvær yngismeyjar aö breiða fisk.
eingöngu fyrir augum gagn landbúnaðarins og fengið
stórmiklu áorkað. Þing og stjórn hefur verið því innan
handar í fjárveitingum, enda hefur Alþingi verið
þannig skipað ávallt, að mestur hluti þess hafa verið
landbúnaðarmenn, að meiru eða minna leyti. - Setn-
ingin, sem best hefur látið í eyrum, þegar um at-
vinnumál hefur verið rætt „Bóndi er bústólpi, en bú
'er landstólpi" hefur verið skilin svo þröngt, að hinn
aðalatvinnuvegur landsmanna hefur verið hafður að
olnbogabarni, þegar um fjárveitingar eða styrk úr
landsjóði hefur verið að ræða til styrkingar atvinnu-
vegunum. Því að á sama tíma, sem landbúnaðurinn
hefur verið styrktur með verðlaunagjöfum, sbr.
smjörverðlaunin, hafa verið lagðir skattar á útfluttar
sjávarafurðir, fisk, lýsi, hrogn, og þess utan hvíla
stórir skattar á sjávarútveginum beinlínis, svo sem
vitagjald af skipum, og margvísleg önnur gjöld til
hafnar- eða lendingarsjóða.
Á meðan landbúnaður og sjávarútvegur var eins
samtvinnaður eins og áður er að vikið, og bátaútveg-
urinn var einn stundaður og öll mál, er sjávarútveg-
inn snertu, voru einföld og óbrotin, gat það farið
saman, að landbændur fjölluðu um og réðu úrslitum
mála, sem vörðuðu sjávarútveginn, en þar sem
útvegurinn er orðinn svo stórbrotinn og umsvifamikill
sem nú og svo mörg málefni, sem hann varða sérstak-
lega, liggur það í hlutarins eðli, að þeir hljóta að hafa
besta og Ijósasta þekkingu á þessum málum, sem
þennan atvinnuveg stunda, sjómenn og útvegsmenn.
En nú er það kunnugt, að á Alþingi sitja eingöngu
bændur, kaupsýslumenn og embættismenn. Þing og
stjórn þurfa því bæði leiðbeiningar og aðstoðar við,
ef vel á að íara, þegar um mál er snerta sjávar-
útveginn er að ræða, félag vort, Fiskifélagið, hlýtur þá
að koma til greina, sem góður ráðgjafi. En til þess að
verða starfi sínu vaxið, þarf félagið að eflast og magn-
ast svo, að það spenni yfir allt landið. Þá má ekki vera
eitt einasta fiskiver á landinu, sem það þekkir ekki
nákvæmlega. Og það ætti að vera vel mögulegt, að
koma þessu í framkvæmd. Vér erum vissir um það,
að mönnum skilst það fljótt, að það á að vera ávinn-
ingur, að hafa eitt landsfélag til þess að bera fram
óskir sínar og réttmætar kröfur. Til þess að starf
félagsins komist sem fyrst á fastan rekspöl, þá þurfa
deildarstofnanirnar um landið, að ganga greiðlega.
Þegar deild er stofnuð í hverju fiskiplássi, er starfa
ötullega í samráði við stjórn Fiskifélagsins, þá á félags-
skapur vor að vera orðinn svo sterkur, að hann geti
miklu áorkað fyrir sjávarútveginn og þar með hag-
sæld þjóðarinnar. Við það að svona félagsskapur
myndast vinnst það fyrst og fremst, að hver og einn
sem hefur lífsuppeldi sitt af sjávarútvegi, finnur, að
hann er einstaklingur einnar stéttar í landinu og
þeirrar stéttar, sem stundar atvinnuveg, sem nú er á
miklu byltingaskeiði. Menn færast eins og nær hver
öðrum, samúðin eflist. Það er svo mikils virði, að
samband fáist milli fjarlægra veiðistöðva, á milli
landsfjórðunganna. Það hagar ólíkt til í hverri veiði-
stöðinni, og það getur verið þarflegt, að menn, sem
stunda sama atvinnuveg kynnist ásigkomulagi og
háttsemi á fjarlægum stöðum, við það vex þekkingin
á þörfum vorum yfirleitt. Og það ættu ekki að líða
mörg ár áður en meðlimir Fiskifélagsins, ásamt með-
limum deilda þess, skiptu nokkrum þúsundum, ef
marka má nokkuð af meðlimatölu búnaðarfélaga til
sveita, sem árið 1910 var 2613. í búnaðarfélögunum
eru nær eingöngu þeir, sem hafa jörð undir, bændur,
sjaldnar vinnu- eða lausamenn. En í sjávarplássum og
kaupstöðum er einmitt hinn mesti fjöldi einhleypra
manna, sem hafa jafnmikla hvöt til þess að vera í
félagsskap vorum og heimilisteðumir, sjávarbænd-
urnir. Og þegar félag vort hefur náð slíkum styrk, á
oss að verða unnt, að fá framgengt réttmæturn
kröfum, er sjávarútveginn snerta. Vér verðum þess þá
brátt varir, að það verða æði mörg mál, sem félag
vort hlýtur að láta til sín taka.