Tímarit lögfræðinga - 01.10.1954, Qupperneq 27

taka að sér kjörbarn, sem ætla má, að ekki hefði verið
tekið annars.
Höfuðtilgangur ættleiðingar verður að teljast sá að
skapa ákveðnum einstaklingi, þeim sem ættleiddur er,
öruggari uppeldis- og lífsskilyrði en hann mundi annars
eiga völ á. Þetta sjónarmið kemur fram í upphafi 8. gr.
laganna, þar sem segir svo: „Leyfi til ættleiðingar verður
því aðeins veitt, að ætla megi ættleiðinguna kjörbarninu
heppilega," o. s. frv.
Spyrja mætti, hvort þessum tilgangi, sem sé að tryggja
sem bezt hag þess einstaklings, sem ættleiddur er, verði
ekki náð jafn vel eða með öðru móti, svo sem með fóstri,
án þess að rofin væru með öllu tengsl hins við raunveru-
legt foreldri.
Samband fósturforeldris og fósturbarns er að vísu eftir
gildandi lögum ekki eins órjúfanlegt og samband kjör-
foreldris og kjörbarns. Þó má hugsa sér að tryggja það
með lögum, að börn séu ekki að ófyrirsynju svipt því
öryggi, sem varanlegt heimili skapar og er dæmi um þenn-
an vilja löggjafans að finna í 16. gr. 1. nr. 87/1947 um
afstöðu foreldra til óskilgetinna barna.
Sá siður hefur tíðkazt hér á landi um aldaraðir og tíðk-
azt enn, að menn taki fósturbörn til uppeldis. Hygg ég
að það form henti okkur betur og sé í meira samræmi við
íslenzka réttarmeðvitund en ættleiðingin, sem raunar er
ekki íslenzk að uppruna, heldur fengin að léni úr róm-
verskum rétti.
GuSm. Vignir Jósefsson.