Tímarit lögfræðinga - 01.10.1954, Síða 37

akstri um stundarsakir, ætti rétt til afgreiðslu á vörubíla-
stöð félagsins allt að einu ári, frá því að hann hætti akstri,
enda greiddi hann félagsgjöld og hálft stöðvargjald. Með
skírskotun til þessa hélt Þróttur því fram, að S ætti ekki
rétt til afgreiðslu fyrir bifreið sína á stöð félagsins og
gæti hann þá ekki heldur átt rétt til inngöngu í félagið
og notið þar annarra félagsréttinda.
Dæmt var, að Þrótti væri hvorki skylt né heimilt, vegna
ákvæða laga nr. 23/1953, að veita fleiri en 280 vörubif-
reiðaeigendum afgreiðsluréttindi á vörubílastöð sinni. Og
þar sem Þrótti var jafnframt talið rétt að taka afgreiðslu-
réttindi R, eins og á stóð, með í þá hámarkstölu sam-
kvæmt áðurgreindu ákvæði samþykkta sinna, varð félagið
ekki að svo stöddu dæmt til þess að veita S afgreiðslurétt-
indi fyrir bifreið hans á vörubílastöð félagsins.
Samkvæmt 2. gr. samþykkta Þróttar er tilgangur fé-
lagsins sá að efla hag og samvinnu félagsmanna með sam-
eiginlegri afgreiðslustöð og öðru því, er að gagni getur
komið. Ljóst þótti, að önnur atriði en sameiginleg af-
greiðslustöð ein, gætu skipt máli um hagsmuni vörubif-
reiðaeigenda, enda þótt afgreiðsluréttindi á stöð félags-
ins hlytu ávallt að vera mikilvægur þáttur félagsréttind-
anna. Þar sem samþykktum Þróttar var svo háttað, sem
greint var og hámarksákvæði laga nr. 23/1953 voru al-
gert frávik frá hinni víðtæku reglu 2. gr. laga nr. 80/1938
um rétt manna til inngöngu í stéttarfélög, þótti framan-
greint hámarksákvæði laga nr. 23 frá 1953 ekki fela í
sér heimild fyrir Þrótt til þess að synja S um inngöngu í
félagið, enda þótt hann fengi ekki að svo stöddu notið
afgreiðsluréttinda. Dómur 31/5 ’54.
Kjarasamningar.
ÁriS 1952 var hafizt handa um byggingu Áburðarverk-
smiðjunnar í Gufunesi. Verkamenn þeir, sem að því unnu,
voru allflestir félagsmenn í verkamannafélaginu Dagsbrún
í Reykjavík. 1 nóvember 1953 var byggingunni það langt
komið, að farið var að reyna framleiðslugetu verksmiðj-
163