Tímarit lögfræðinga - 01.04.1956, Side 12

slíkum atvikum þannig farið, að það er máisaðiljinn sjálf-
ur, sem krefst þess af lögmanni sínum, að hann lírefjist
dómsathafnarinnar og lögmaðurinn lætur það eftir hon-
um. Ef málum er þannig liáttað virðist elcki koma til að
leggja fébótaábyrgð á lögmanninn þótt þessi ráðstöfun
verði aðiljanum til fjártjóns. Hinsvegar er ljóst, að lög-
maðurinn getur fellt fébótaábyrgðina á sig, ef það er
hann, sem ræður til þess að dómsathafnarinnar verði
krafizt. Gera verður þá kröfu til ábyrgra lögmanna,
að þcir séu s.jálfstæðir gagnvart umbjóðendum sínum og
geti ncitað að fara eftir kröfum þeirra, enda er það m. a.
starf þcirra að hafa ráð fyrir mönnum. Má benda á það,
að einkennileg yrði afstaða lækna ef þeir hlypu alltaf eftir
því, scm sjúklingar þeirra vildu. Þegar á þetta er litið,
er hugsanlegt, að lögmaður gæti orðið fébótaskyldur fyrir
tjóni, sem yrði vegna aðgerða, sem aðiljinn sjálfur hefði
krafizt, en lögmaðurinn síðan tekið þátt í að framkvæma.
Þó verður að ætla, að oftar yrði beitt öðrum viðurlögum
gegn slíkum lögmanni en fébótaábyrgð. Hitt er þó rétt að
athuga, að aldrei verður nógsamlega brýnt fyrir lögmönn-
um að þeir haldi sínum lilut gagnvart umbjóðendum sín-
um og mega ekki láta þá leiða sig, heldur er það þeirra
að leiða umbjóðandann, það er þeirra starf og þeirra hlut-
verk. Það er alkunna, að fram geta komið í máli spurn-
ingar, sem mjög fróðlegt getur verið að fá svör við, þótt
ekki verði sagt að slíkt skipti úrslit máls. Það mun hafa
borið við, að lögmenn liafa freistast til þess, að skjóta
til Hæstaréttar málum eða atriðum mála, sem hafa veru-
lega lögfræðilega þýðingu, en hinsvegar litla eða enga
þýðingu fyrir úrslit máls þess, sem til dóms er. Komið
getur f.vrir í slíkum tilvikum, að málskostnaður verði lagð-
ur á aðilja málsins. Rís sú spurning hvort ekki sé réttast
að lcgg.ja kostnaðinn af slíku á lögmanninn, sem t. d. réði
því, að máli var skotið til Hæstaréttar, til að svala lög-
fræðilegri forvitni sinni, sem hinsvegar er út af fyrir sig
7 A