Tímarit lögfræðinga - 01.08.1983, Blaðsíða 15

sem lögleiddu ákvæði samningsauka, er gerður var 1955 í Haag.2. Á-
kvæði Varsjársamningsins og samningsaukans gilda um flutning milli
landa .Almennar reglur um samninga um farmflutning í lofti voru settar
með lögum nr. 34/1964 um loftferðir (skammst. loftfl.) og gilda þær
enn, sjá IX. kafla laganna. Hafa nú verið talin mikilvægustu lagaákvæði
íslensks flutningaréttar.
Árið 1956 var gerður í Genf milliríkjasamningur um samninga um
vöruflutninga á akvegum milli landa (Convention on the Contract
for the International Carriage of Goods by Road). Samningurinn er
dagsettur 19. maí 1956 og er oft nefndur CMR-samningurinn. Flest
ríki í Evrópu staðfestu samninginn, þ. á m. ríkin á Norðurlöndum,
önnur en ísland. Danmörk, Finnland, Noregur og Svíþjóð höfðu með
sér samvinnu um samningu laga á grundvelli samningsins. I Dan-
mörku gilda nú um þetta efni lög nr. 47 10. mars 1965 (með breyting-
um frá 1978), í Noregi lög nr. 68 20. desember 1974 og í Svíþjóð lög
1974:610 frá 7. júní 1974 (um samninga um flutning innanlands) og
lög nr. 12 24. janúar 1969 (um lagagildi CMR-samningsins).
íslendingar hófust ekki handa á þessu sviði fyrr en með áðurgreind-
um lögum nr. 24/1982. Segir í greinargerð með frv. til laganna, að
við samningu frv. hafi verið höfð til hliðsjónar dönsk og norsk lög-
gjöf, sem jöfnum höndum fjalli um landflutninga innan lands og milli
landa. Lög þau, sem hér um ræðir eru fyrrnefnd dönsk lög nr. 47 frá
1965 (lov om fragtaftaler ved international vejtransport) og norsk
lög nr. 68 frá 1974 (lov om vegfraktavtaler), sem einnig voru nefnd
hér að framan. Dönsku lögin gilda einungis um vöruflutninga milli
landa, en hin norsku taka bæði til flutninga innanlands og milli landa.
Lög nr. 24/1982 má nefna í styttingarskyni landflutningssamninga-
lögin, skammst. LSL. Þau verða kynnt að nokkru hér á eftir. Kynn-
ingin tekur til vissra atriða, en ekki er um að ræða rækilega lýsingu
eða úttekt á lögunum. Verður fyrst getið um helstu hugtök LSL og
stuttlega gerð grein fyrir þeim aðilum, er mest koma við sögu í lög-
unum (2. kafli). Því næst verður sagt frá gildissviði LSL og öðrum
atriðum, sem koma fram í I. kafla þeirra (3. kafli). Síðan er rætt um
spurninguna, hvort lögin séu frávíkjanleg (4. kafli). Þá er stutt yfir-
lit yfir efni LSL, annað en efni I. kafla þeirra. Þessu yfirliti (5. kafli)
fylgja stuttar athugasemdir við sumar greinar laganna. Engin tilraun
er hins vegar gerð til að skýra ítarlega einstök ákvæði. I 6. kafla er
2 Sjá Gizur Bergsteinsson. Varsjársáttmálinn frá 1929 og sáttmálaaukinn frá 1955.
Úlfljótur 1962, 145-58.
9