Tímarit lögfræðinga - 01.08.1983, Blaðsíða 20

•ef eigi sé um annað samið, sjá 1. mgv. 6. gr., 8. gr. og 1. mgr. 15. gr.
Af þessum ákvæðum verður naumast dregin sú ályktun, að öll önnur
ákvæði LSL séu ófrávíkjanleg. Samkvæmt þessu má líta svo á, þrátt
fyrir fyrrgreindar athugasemdir í lagafrv., að almennt sé heimilt að
víkja frá reglum LSL með samningi, sjá einnig 6.2. og 6.5. hér á eftir.
Telja verður miður farið, að svona skuli vera búið um hnútana.4
Lögin ná tæpast tilgangi sínum, ef heimild flytjanda til þess að undan-
þiggja sig ábyi'gð samkvæmt III. kafla laganna eru ekki settar sér-
stakar skorður.
5. YFIRLIT YFIR EFNI LAGANNA
I 3. kafla hér á undan var vikið að gildissviði LSL, en um það fjallar
I. kafli þeirra. Verður nú greint í stórum dráttum frá meginefni ann-
arra kafla LSL og fáeinar athugasemdir gerðar við sum ákvæði lag-
anna.
II. kafli LSL (6.-15. gr.) ber heitið flutningssamningar. I 6. gr.
LSL er kveðið á um skyldu til útgáfu fylgibréfs og efni þess. Skylda
þessi er þó ekki fortakslaus, sbr. 1. mgr. 6. gr. Eftir 6. gr. skal í fylgi-
bréfi greina nöfn og heimilisföng sendanda og viðtakanda vöru. Einn-
ig skal greina hvenær varan var afhent flytjanda, stykkjafjölda, mál,
þunga, merkingu o.fl. Ennfremur skal geta um greiðsluskilmála, fjár-
hæð kröfu, sem innheimta skal hjá viðtakanda, ef um slíkt er að ræða,
flutningsgjald o.fl. Loks er kveðið á um, að flytjandi skuli staðfesta
viðtöku vörunnar með undirritun sinni á fylgibréfið og að sendanda
beri að merkja vöruna greinilega með nafni, heimilisfangi og síma
viðtakanda, svo og með öðrum nauðsynlegum upplýsingum.
I 7. gr. segir, að ákvæði laganna gildi, þótt fylgibréf hafi eigi verið
gefið út, sé glatað eða ekki þess efnis, sem áskilið er. Áttunda grein
fjallar um réttaráhrif þess, að ákveðin bifreið er tilgreind í fylgibréfi.
Samkvæmt 9. gr. er flytjanda skylt að kanna, hvort upplýsingar í
fylgibréfi eru réttar og er honum heimilt að gera fyrirvara um til-
greiningu sendanda í fylgibréfi, enda sé slíkur fyrirvari rökstuddur.
4 í öðrum íslenskum lögum um samninga á sviði fjármunaréttar eru eins og kunnugt
er venjulega almenn ákvæði, sem kveða skýrt á um þetta efni, sjá einkum 52. gr.
sigll., 1. gr. laga nr. 7/1936 um samningsgerð, umboð og ógilda löggerninga, 1. gr.
laga nr. 39/1922 um lausafjárkaup og 3. gr. laga nr. 20/1954 um vátryggingarsamninga.
I loftfl. er hins vegar ekki almennt ákvæði um það í hve miklum mæli víkja megi
frá reglum IX. kafla laganna um loftflutninga. Eru ákvæði kaflans því undanþæg, ef
ekki er sérstaklega mælt á annan veg í einstökum lagagreinum, eins og t.d. er gert
í 119. gr. loftfl., sbr. Peter Lþdrup. Luftrett II. Oslo 1975, bls. 97 o.áfr.
14