Tímarit lögfræðinga - 01.12.1984, Blaðsíða 8

Eins og að framan er sagt um hinar ólíku kynfylgjur, reyndust þverbrestir í
skapgerð Bárðar, sem ekki hafði gætt, meðan hann barðist áfram við nám, en
reyndust honum illa við erfiðar aðstæður í einkalifinu. Bárður var maður skap-
harður og tilfinninganæmur og þessar andstæður leiddu hann í ógöngur nær
strax að loknu námi. Mikill hluti ævi hans og sá, sem flestum nýtist best til af-
reka, eyddist honum í baráttu við sjálfan sig og þeirri baráttu tapaði hann.
Af margvíslegu mótlæti sínu og ekki síst sjálfskaparvítunum varð Bárður böl-
sýnn og fullur vantrúar á lífstilganginn. Þótt hann væri jafnan í starfi, var ekki
stefnt að neinu marki, bátnum aðeins haldið á floti, en ekki sigld nein stefna.
Um tíma virtist ætla að rætast úr fyrir honum, hann kvæntist öndvegiskonu,
en missti hana eftir 5 ára sambúð og mátti ekki við þvf.
Síðustu 10 árin vann Bárður einvörðungu við ritstörf og hafði til þeirra gott
næði, undi sér vel við þau, en þá var heilsan farin og hann hafði mikils misst
af sínu fyrra atgervi til ritstarfa, einkum var mikill munur orðinn á minni hans.
Það var samt mikil furða, hverju hann afkastaði siðustu árin. Hann þýddi og
samdi sjö bækur á átta árum, en þar á meðal eru Afburðamenn og örlagavaldar,
fimm binda verk, og Skipabók AB (ásamt Ólafi Sigurðssyni) sem er feiknaverk.
Þar ber mörg orðsmíðin í þýðingum á ýmsum hlutum skipa glöggan vott um
málhagleik Bárðar.
Þvf verður samt ekki neitað, að lífsverk Bárðar Jakobssonar var að allra
dómi, sem til þekktu, ekki í réttu hlutfalli við hæfileika hans til stórra verka.
Á honum sannaðist hið fornkveðna, að sitthvað er gæfa og gjörvuleiki.
Jóhannes Ásgeirsson
182