Tímarit lögfræðinga - 01.12.1984, Blaðsíða 39

kostnað, hefur hann ekki með því farið út fyrir takmörk leyfi-
legrar leiðbeiningarheimildar, enda var honum skylt samkvæmt
4. málsgr. 80. gr. laga nr. 27/1951 að taka á þessu stigi málsins
afstöðu til sönnunaratriða þess í sambandi við ákvörðun um skip-
un verjanda“.
Hrd. XXXIV, 544. Af hálfu ákærða var þess krafizt fyrir Hæsta-
rétti, að hinn áfrýjaði dómur yrði ómerktur, sökum þess að héraðs-
dómari hefði ekki leiðbeint ákærða um skipun verjanda, sbr. eink-
um 2. tl. 2. mgr. 80. gr. oml. Þar sem ákvæði 3. mgr. 80. gr. oml.
þóttu eiga við um sök ákærða, var héraðsdómari ekki talinn hafa
haft slíka ástæðu til að leita umsagnar ákærða um ráðnirigu verj-
anda, að ómerkja bæri héraðsdóminn, þótt hann léti það undan
falla, sbr. 8l. gr. nefndra laga.
7) Eigi sökunautur rétt á skipuðum ver janda, má hann ætíð benda
á Iöghæfan mann til starfans, en dómari ákveður svo, hvern skipa skuli,
sbr. 1. mgr. 81. gr. oml. Yfirleitt mun ætlazt til, að farið sé að tilmæl-
um sökunauts í þessu efni, nema sérstakar ástæður mæli því í gegn,
sbr. Hrd. XXXII, bls. 376; XXXIV, bls. 534.
Sökunautur getur ekki að vild sinni skipt um skipaðan verjanda.
Opinber skipun felur að líkindum í sér ríkari skyldur gagnvart dóm-
stólunum en ráðning talsmanns skv. 3. mgr. 81. gr. Skipaður verjandi
nýtur og meiri réttinda gagnvart hinu opinbera, sbr. 3. mgr. 86. gr.
oml. um málflutningsþóknun. Hætta á töfum er líka fyrir hendi, eink-
um ef skipa þarf nýjan verjanda.
Hrd. XXXIX, 309. Varnaraðili í sjálfræðissviptingarmáli krafðist
þess, að lögmaður yrði leystur frá starfa sínum sem verjandi
hans vegna ósamkomulags um rekstur málsins. Verjandinn lýsti
því yfir fyrir dómi, að hann samþykkti þessa ósk, en dómari synj-
aði. Krafðist verjandinn þá úrskurðar sakadóms. I forsendum
úrskurðarins segir svo: „Verjandi varnaraðilja hefur gégnt starfi
sínu í máli þessu að öllu leyti, án þess að að verði fundið. Hafa
eigi verið færð næg rök fyrir því, að hann víki úr starfi þessu,
enda gæti það valdið meiri töfum á rekstri máls þessa en þegar
er orðið. Verður því krafan um þetta eigi tekin til greina“. Úr-
skurður þessi var staðfestur af Hæstarétti með skírskotun til
áðurnefndra forsendna.
Líklegt má telja, að sökunautur eigi auðveldara með að skipta um
sjálfvalinn talsmann, en ætíð er þó áskilið samþykki dómara, sbr. 3.
mgr. 81. gr. oml.
8) Sökunautur hefur víðtækar heimildir til málskots. Sökunautur
213