Tímarit lögfræðinga - 01.09.1995, Blaðsíða 29

stefnda var því mótmælt að um bótaskylda sök væri að ræða hjá starfsmönnum
spítalans og einnig væri óvíst og ósannað að besta sérfræðiþjónusta hefði getað
komið í veg fyrir tjónið. Hæstiréttur taldi í ljós leitt (sjá bls. 2139 í dómasafni),
að nokkuð hefði á það skort, að nægilegra öryggisráðstafana væri gætt við
fæðingu drengsins miðað við aðstæður á sjúkrahúsinu og starfsreglur þess. Síð-
an segir í dómi Hæstaréttar:
Orsakasamhengi milli þess, sem fór úrskeiðis, og heilaskaðans, sem drengurinn varð
fyrir, er að vísu ósannað, enda má telja víst af þeim læknisfræðilegu gögnum, sem við
er að styðjast í málinu, að sú sönnunarfærsla sé mjög torveld. A hinn bóginn verður
það ráðið af gögnum þessum, að um orsakasamband hafi getað verið að ræða. Eins
og atvikum er háttað leiða sönnunarreglur til þess, að stefndi verður að bera halla af
óvissu í þessum efnum. Samkvæmt því ber að leggja á stefnda óskipta fébótaábyrgð
á tjóni áfrýjenda.
Hér sýnist skýrt og ákveðið hafa verið dæmt eftir fyrrgreindum sjónarmiðum.
Þriðji hæstaréttardómurinn sem hér skal nefndur um þetta efni var kveðinn
upp 6. apríl 1995 í málinu nr. 386/1992. Þar var sjúkrahús krafið bóta vegna
sýkingar í fæti sjúklings. Var af hálfu sjúklingsins talið, að sýkinguna mætti
rekja til ófullnægjandi læknismeðferðar á sjúkrahúsinu, þegar þar var fram-
kvæmd skurðaðgerð á fætinum. Af hálfu spítalans var því mótmælt að bóta-
skyld mistök hefðu átt sér stað og einnig væri ósannað að unnt hefði verið að
koma í veg fyrir afleiðingar sýkingarinnar, þótt greining og meðferð hefði verið
markvissari. I dómi Hæstaréttar segir svo:
Héraðsdómur, sem var skipaður sérfróðum meðdómsmönnum, hefur með ítarlegum
rökstuðningi komist að þeirri niðurstöðu, að greiningu og meðferð af hálfu aðaláfrýj-
anda á sýkingu í fæti gagnáfrýjanda hafi verið ábótavant. Afleiðingar meðferðarinnar,
sem gagnáfrýjandi sætti í umrætt sinn hjá aðaláfrýjanda, hafi vart getað orðið aðrar
en að veraleg skemmd yrði á lið í fæti hennar. Er talið að mikil líkindi séu fyrir því,
að með markvissari meðferð á gagnáfrýjanda frá upphafi hefði farið á annan veg en
raun varð á, enda megi lækna flestar bein- og liðasýkingar á borð við þá, sem hrjáði
gagnáfrýjanda, með skjótri greiningu og markvissri meðferð. Þessu mati héraðsdóms,
sem er í meginatriðum á sama veg og álit dómkvaddra matsmanna um mistök við
meðferð gagnáfrýjanda, hefur aðaláfrýjandi ekki hnekkt með gögnum, sem unnt er að
taka mið af við úrlausn málsins. Ber því að fallast á það með héraðsdómi, að mistök
hafi orðið við læknismeðferð á gagnáfrýjanda í kjölfar skurðaðgerðarinnar 18. sept-
ember 1984 og að aðaláfrýjandi beri á því bótaábyrgð.
Ekki verður annað séð en að hér sé enn um að ræða afgreiðslu, er varðar sönn-
un um afleiðingar, í stíl við þau sjónarmið sem Oliver Talevski gerir grein fyrir
í fyrrnefndri grein sinni.
Sjálfsagt má finna fleiri íslenska hæstaréttardóma, þar sem svipuðum aðferð-
um er beitt í þessu efni. Niðurstaðan er sú, að í íslenskum rétti gildi um skaða-
215