Tímarit lögfræðinga - 01.09.1995, Blaðsíða 5

skýrslum Kjararannsóknarnefndar, en þær sýna að tekjur kvenna eru almennt
lægri en tekjur karlmanna. Þegar byggt er á útreikningi tryggingarstærðfræð-
ings verður að leggja til grundvallar eins og unnt er atvik, sem varða gagngert
tjónþola sjálfan. Þykir það ekki brjóta gegn lögum nr. 28/1991 um jafna stöðu
og jafnan rétt kvenna og karla“, en framangreinda tilvitnun er að finna í dómin-
um.
Þetta þýðir einfaldlega það að örorkutjónsbætur voru miðaðar við að konur
hefðu lægri laun en karlar og að það ætti einnig við tjónþolann sem bótanna
krafðist.
Þótt ekki sé það algild regla, má fremur við því búast en hinu að héraðsdómar
gangi á svipaðan hátt og hæstaréttardómar þegar um einstök afmörkuð atriði er
að ræða sem hliðstæð eru, ekki síst þegar skammt er liðið frá því að dómar
Hæstaréttar hafa gengið. Þótt dómar Hæstaréttar séu ekki bindandi fordæmi
fyrir héraðsdóma þá verður samt sem áður að telja eðlilegt, að það sé fremur í
verkahring Hæstaréttar að brjóta ísinn og leggja inn á nýjar brautir þótt ekkert
banni héraðsdómum að gera það.
Ekki er ólíklegt að þróunin verði sú, að dómstólar verði fljótari í ferðum að
loka því bili sem nú er tekið tillit til í dómum sem þeim er hér hafa verið til
umfjöllunar, heldur en hin raunverulega þróun þessara mála verður. Þó kann að
vera að umræðan leiði til þess að löggjafinn taki til rækilegrar athugunar þá
athyglisverðu tillögu virts tryggingarstærðfræðings að slysabætur skuli ekki
fara eftir tekjum heldur skuli greiða, þó með undantekningum, sömu bætur fyrir
sams konar áverka.
191