Tímarit lögfræðinga - 01.12.1996, Blaðsíða 28

2. Ber að túlka ákvæði 36. gr. EES-samningsins, um frelsi til að veita þjónustu, með
þeim hætti, að það að samningsríki beiti ákvæðum landslaga sem banna auglýsingar
fyrir börn sé ósamrýmanlegt ákvæðinu, þegar sent er út sérstaklega til Noregs frá öðru
samningsríki innan Evrópska efnahagssvæðisins?
3. Er beiting 1. gr. viðskiptalöggjafarinnar, samanber einnig grein 3-1 í útvarps-
lögunum, samrýmanleg 11. og 13. gr. EES-samningsins, um magntakmarkanir á
innflutningi?
3.3 Dómur EFTA-dómstólsins
a. Mál tækt til efnismeðferðar
EFTA-dómstóllinn tók það fyrst til athugunar hvort norska markaðsráðið gæti
talist dómstóll eða réttur í skilningi 34. gr. ESE-samningsins og gæti því óskað
eftir ráðgefandi áliti. í dóminum kemur fram að samkvæmt norskri löggjöf svipi
markaðsráðinu meira til stjórnsýsluhafa en dómstóls. EFTA-dómstóllinn vísar
til fyrra ráðgefandi álits síns í Restamark málinu um það að hugtökin
„dómstóll” og „réttur” lúti sjálfstæðri skýringu og sé dómstóllinn ekki bundinn
af skýringu landsréttar í þessu efni. Með vísan til skipunar markaðsráðsins,
hlutverks þess, valdmarka og málsmeðferðar, sem og þess að úrlausnir ráðsins
eru bindandi fyrir aðila er markaðsráðið talið geta borið upp beiðni um ráð-
gefandi álit. Það er og tekið fram að enginn af aðilum málsins hafi hreyft við
því andmælum að markaðsráðið legði þessar spurningar fyrir dómstólinn.
b. Skriflegar athugasemdir sem dómstólnum bárust
Auk röksemda málsaðila bárust dómstólnum, í samræmi við 20. gr. bókunar
5 við ESE-samninginn, skriflegar athugasemdir frá ríkisstjórnum Noregs,
Svíþjóðar og Grikklands, auk athugasemda ESA og framkvæmdastjómar EB.
Ríkisstjórnir Noregs, Svíþjóðar og Grikklands, sem og ESA, héldu því fram, að
tilskipun ráðsins ætti ekki að túlka svo að hún kæmi í veg fyrir að löggjöf samn-
ingsríkis takmarkaði auglýsingar með þeim hætti sem norska löggjöfin gerði.
Framkvæmdastjórn EB benti á hinn bóginn á þá meginreglu sem fram kæmi í
2. gr. 2. mgr. tilskipunarinnar, að samningsaðilar skuldbyndu sig til að tryggja
frelsi til viðtöku sjónvarpssendinga frá öðrum samningsaðilum og að takmarka
ekki slíkar útsendingar á yfirráðasvæði sínu með vísan til sjónarmiða sem ekki
samrýmdust ákvæðum tilskipunarinnar.
c. Túlkun sjónvarpstilskipunarinnar 89/552/EBE
Við úrlausn EFTA-dómstólsins á máli þessu reyndi fyrst og fremst á túlkun
ákvæða sjónvarpstilskipunar EB 89/552/EBE, sem tekin var upp í EES-
samninginn, sjá 36. gr. samningsins, um frjálsa þjónustustarfsemi, og vísun í
IX.-XI. viðauka við samninginn. I X. viðauka, um hljóð- og myndmiðlun, er
vísað til tilskipunarinnar. í EES-samhengi verður tilskipuninni beitt með tilliti
til bókunar I við samninginn, um altæka aðlögun, en auk þess er mælt fyrir um
tiltekna aðlögun ákvæðanna í viðaukanum sjálfum, m.a. að því er lýtur að
164