Tímarit lögfræðinga - 01.12.1996, Blaðsíða 45

Um túlkun 3. mgr. 3. gr. tilskipunarinnar verður að mestu að vísa til röksemda
dómsins sem raktar eru hér að framan. í þessum þætti féllst dómurinn ekki á mark-
miðsskýringu í þeim anda sem Eidesund, Eftirlitsstofnun EFTA og framkvæmda-
stjóm EB að nokkra héldu fram. Undantekningarákvæðið er skýrt fremur rúmri
skýringu og virðist dómstóllinn fallast á þá röksemd ríkisstjómar Bretlands að ekki
verði skilið á milli iðgjaldagreiðslna og uppsöfnunar réttinda samkvæmt lífeyris-
tryggingum þeim sem hér um ræðir. Því verði að telja hvort tveggja undanþegið því
að flytjast til nýs vinnuveitanda. Hér sýnist dómurinn taka mið af að löggjöf aðild-
arríkja Evrópska efnahagssvæðisins er mismunandi á þessu sviði. Hann túlkar und-
irbúningsgögn vegna setningar tilskipunarinnar með þeim hætti að ekki hafi verið
vilji til að láta lágmarkskröfur tilskipunarinnar ná til þessa sviðs. Þá sýnir EFTA-
dómstóllinn skilning á þeim raunhæfu vandamálum sem komið gætu upp í fram-
kvæmd ef skylda vinnuveitanda til að viðhalda þeim lífeyristryggingum sem fyrri
vinnuveitandi bauð upp á færðist sjálfkrafa til nýs vinnuveitanda við aðilaskipti.
Eins og fram kom í málflutningi stefnanda málsins var skilningur á ákvæðum
tilskipunarinnar í Danmörku, Noregi og Svíþjóð sá, við lögtöku tilskipunarinn-
ar, að skylda til greiðslu iðgjalda skyldi flytjast til nýs vinnuveitanda. Var þetta
tekið fram í lögskýringargögnum í öllum þessum aðildarríkjum. Það þarf vart
að taka það fram að aðildarríkjum er frjálst í löggjöf að tryggja lauþegum
víðtækari vemd en felst í lágmarksákvæðum tilskipunarinnar. Verður að hafa
þetta í huga við mat á niðurstöðu málsins.
6, Ráðgefandi álit frá 25. september 1996 (Mál nr. E-3/95) Langeland
6.1 Atvik málsins
Mál E-3/95, sem sent var frá Stavanger byrett í Noregi, laut einnig að túlkun
3. gr. tilskipunar 77/187/EBE, nánar tiltekið 3. mgr. 3. gr. í þessu máli var ekki
ágreiningur um það hvort tilskipunin ætti við. Óumdeilt var að fyrirtækið
Norske Fabricom AS (NF), stefndi í málinu, hafði yfirtekið fyrirtækið GMC
Offshore Partner AS (GMC), fyrrum vinnuveitanda Langeland. Hjá GMC hafði
Langeland notið trygginga sem voru umfram tryggingar þær sem atvinnu-
rekanda var skylt að taka samkvæmt norskri löggjöf. Hóptrygging tryggði
starfsmenn gegn slysum og sjúkdómum (í samræmi við norska löggjöf) en að
auki var tekin hóplíftrygging með örorkubótum, slysatrygging og ferða-
trygging. Greiðslur samkvæmt þessari tryggingu voru eingreiðslur. Þá hafði
GMC keypt lífeyristryggingu fyrir starfsmenn, sem greiða skyldi ellilífeyri,
makalífeyri, barnalífeyri og örorkulífeyri. Þá var innifalið í tryggingunni að ið-
gjöld til tryggingafélagsins skyldu falla niður ef starfsmaður yrði óvinnufær.
GMC greiddi iðgjöld starfsmanna vegna beggja trygginga.
NF bauð starfsmönnum ekki upp á sambærilegar tryggingar en hafði lög-
ákveðna lágmarkstryggingu fyrir starfsmenn. Langeland hélt áfram einstaklings-
bundinni aðild að lífeyristryggingunni, en slysatrygging var aðeins boðin sem hóp-
trygging og gat Langeland því ekki haldið þeirri tryggingu. Krafa hans íyrir norsk-
um dómstólum var því að NF endurgreiddi honum iðgjöld til lífeyristryggingar,
181