Tímarit lögfræðinga - 01.12.1996, Blaðsíða 30

e. Röksemdir norsku ríkisstjórnarinnar í málinu
Af hálfu norsku ríkisstjómarinnar var þeim sjónarmiðum lýst að sjónvarps-
tilskipuninni væri aðeins ætlað að eiga við um útsendingu sjónvarpsefnis, en
tæki ekki til réttarsambands auglýsanda og viðtökuríkis útsendingar. Þá tók
norska ríkisstjómin undir þau sjónarmið umboðsmanns neytenda í Noregi að
ætti sendirikisreglan við um auglýsendur með sama hætti og sjónvarpsstöðvar
leiddi það til þeirrar niðurstöðu að norskar réttarreglur um auglýsingar væru
sniðgengnar, en slíkt hefði ekki verið tilgangur sjónvarpstilskipunarinnar. I
þriðja lagi hreyfði norska ríkisstjórnin þeim rökum, að sendiríkisreglan ætti
ekki við þegar um væri að ræða útsendingar sem sérstaklega væri beint að einu
tilteknu ríki innan Evrópska efnahagssvæðisins.
Sjónvarpsstöðvar - ekki auglýsendur?
í dómi EFTA-dómstólsins er ekki fallist á þá röksemd að reglur tilskipunar-
innar nái eingöngu til sjónvarpsstöðva en ekki auglýsenda. Er á ný vísað til
þeirra ákvæða tilskipunarinnar sem lúta að útsendingu auglýsinga og bent á að
sú túlkun sem haldið var fram af norskum yfirvöldum eigi litla stoð í þeim
nákvæmu reglum sem settar hafi verið um sjónvarpsauglýsingar í tilskipuninni.
Þá er því lýst að slík túlkun sé í andstöðu við grundvallarreglur tilskipunarinnar.
Dómurinn telur að geti viðtökuríki óhindrað sett reglur um starfsemi auglýs-
enda að því er varðar auglýsingar í sjónvarpi sé slíkt einnig fallið til þess að
hafa áhrif á þjónustu sjónvarpsstöðva. Rétturinn til að sjónvarpa, og skylda til
að veita viðtöku útsendingum frá öðrum ríkjum efnahagssvæðisins, yrði því
fyrir borð borinn ef viðtökuríki gætu gripið til ráðstafana gegn auglýsendum. Sú
túlkun sem norsk stjómvöld byggðu á er því, að mati dómstólsins, til þess fallin
að hindra megintilgang tilskipunarinnar og er því hafnað.
Sniðganga norskrar löggjafar
Dómstóllinn féllst heldur ekki á þá röksemd norskra stjórnvalda að þetta
leiddi til þess að norsk löggjöf um sjónvarpsauglýsingar væri sniðgengin. I
dóminum er tekið fram að þótt sú skipan mála sem leiði af ákvæðum til-
skipunarinnar geti haft þær afleiðingar að auglýsendur leiti eftir þjónustu sjón-
varpsstöðva sem lúta lögsögu annarra ríkja, frekar en að leita til sjónvarps-
stöðva eigin ríkis sem séu háðar strangari reglum um útsendingar, þá sé slrk
aðstaða, frá sjónarhóli EES-réttar, rökrétt afleiðing af meginreglum tilskipun-
arinnar. Þótt stjórnvöldum viðtökuríkis þyki þetta leiða til þess að löggjöf
ríkisins sé sniðgengin geti það ekki haft úrslitaþýðingu um túlkun EES-réttar.
Miðuð útsending - útsending beinist aðeins að einu samningsríki
Um þá röksemd, að sjónvarpstilskipunin eigi ekki við þegar útsendingu er
eingöngu beint að einu samningsríki tekur EFTA-dómstóllinn það fram að
öndvert við Sjónvarpssáttmála Evrópu frá 1989 sé slíka undantekningu ekki að
finna í sjónvarpstilskipun ráðsins. Telur dómstóllinn því að tilskipunin gangi
166