Búnaðarrit - 01.01.1888, Blaðsíða 12
8
stöðum tala sögurnar um túngarða. og í lögunum voru
settar reglur um, hvernig garðar ættu að vera, til pess
þeir gætu löggarðar heitið. J>ar stendur petta hoðorð:
»Garð slíal hver maður hafa fvrir landi síniu, og er
par við hætt þessu spakmæli: »Garður er grannasættir.c
J>ó menn vildu efast um dugnað fornmanna í pessari
grein, pá eru menjar hinna gömlu garða svo glöggvar
og mikilfenglegar enn í dag, að pær taka af allan efa.
En til að afsaka að nokkru lej'ti duglejrsi manna á síð-
ari tímurn, vilja margir ímynda sér, að pað liafi fyrr-
um verið langtum auðveldara að koma upp girðingum
en nú á tímum, hæði hafi menn pá almennt verið
sterkari, og svo hafi verið margt af prælum í landinu,
sem hafi orðið hafðir við pessa vinnu. Báðar pessar
viðhárur eru pó eintómur hégómi og villa. Mennirnir
voru pá að jafnaðartali hvorki stærri né sterkari heldur
en nú; ef nokkur var munurinn, pá var hann ef til
viil helzt sá, að menn voru nokkru misjafnari að afli
heldur en á pessari tíð, fyrir misjafnara uppeldi. J>að
er ekki með öllu ósennilegt, að pá hafi verið tiltölulega
fleiri rammir menn að afli en nú, en pá eius á hinn
hóginn tiltölulega fleiri vesalmenni að hurðum. Og
hvað sem pessu líður, pá er pað kunnugra en svo, að
um purfi að ræða, að sterkur maður afkastar eigi ætíð
meira verki en annar, sem hefir minna afl, slíkt fer
eftir allt öðru. Reynum að hera oss Islendinga saman
við eiuhverja aðra pjóð á pessum tímum, sem eftir til-
tölu vinnur miklu meira en vér, og athugum, livort
hver einstakur maður er par að jafnaðartali nokkru
sterkari en hér. Að líkamlegu afli mun ekki mismunur-
inn verða sjáanlegur, en pess auðsærri að andlegri dáð
og dugnaði. Og hvað prælahaldi fornmanna viðvíkur,
pá var hér fyrst og fremst aldrei nema tiltölulega
fremur fátt af ánauðugum mönnum; en svo er pað líka