Búnaðarrit - 01.01.1888, Page 33
29
bera hann sem liaganlegast á jörðina, eða að veita vatni
burt rír votlendi eður á land, sem áveitingar þarfnast
o. s. frv. Góð og skynsamleg meðferð bújarðarinnar er
pó alstaðar og á öllum tímum hin fyrsta og fremsta
búregla, sein bóndinn aldrei má láta sér úr minni líða,
pví hún er fyrsta skilyrði fyrir búsæld hans og velmeg-
un landsins, sem liann lifir í. J>ó hér sé oft kveðið
svo að orði, að búfjárrækt sé aðalatvinnuvegur Islands
og liins íslenzka sveitabónda, pá geta allir séð, að pað
er jarðarræktin, sem er undirstaða búfjárræktarinnar,
og sem pví má eigi gleyma. Pótt loftslagið hjá oss
leyfi eklti auðveldlega að rækta mikið af peim grasa-
tegundum, er beinlínis verða hafðar til manneldis, pá
leyfir pað að rækta fóðurjurtir handa fénaðinum. En
jarðvegurinn getur ekki heldur nema af skornum skammti
gefið af sér fóður handa fénu, nema hann sé ræktaður,
par sem hann með ræktuninni getur gefið af sér marg-
falt meira og pannig framfieytt margfalt fleiri fénaði.
Búpeningsrækt, sem ekki er byggð á jarðrækt, er ekki
annað en jarðarníðsla, pví hún eyðileggur gróðrarmagn
jarðarinnar meir og meir og getur tæpast borið pað
nafn að heita rækt.
Búskapur bóndaus er eins konar verzlun, liann er
verzlun við náttúruna sjálfa. Bóndinn kaupir töðuna
að túninu og borgar hana með áburði, hann selur svo
aftur kúnni töðuna, og hún borgar honum hana með
mjólk o. s. frv. En náttúran er reikningsglögg og ef
bóndanum farast illa viðskiptin við haua, pá geldur
hún honum í svipaðri mynt. Ef hann gefur túninu
minni áburð eða lakari en sanngjart er fyrir töðuna, pá
mun túnið gefa honum minni töðu aftur, en pað hefði
annars gert, og fái kýrin minna fóður hjá honum, en
hún parf, borgar hún með miuni mjólk. |>etta eru tvö
einfóld dæmi, sem allir pekkja raunar, en í búskapnum