Búnaðarrit - 01.01.1888, Page 34
30
toma fyrir mörg og þar á meðal talsvert margbrotin
reikningsdæmi sömu tegundar sem pessi, og úr peim
parf bóndinn að kunna vel að leysa.
Búskapurinn er enginn gamanleikur heldur alvarlegt
starf. Bóndinn gerir pað ekki eiginlega sér til gamans
og skemmtunar að búa, heldur gerir hann pað, til pess
að geta með búskapnum útvegað fæði og aðrar lifsnauð-
synjar handa sér og sínum. Bæði hann og vandamenn
hans, sem hann er skyldur til að sjá um, purfa alla tíð
mat og drykk, kiæði og skæði, hús og heimili o. s. frv.
|>essar lífsnauðsynjar koma ekki af sjálfum sér, bóndinn
parf að beita sínum andlegu og líkamlegu kröftum til
að afla péirra. En hvar aflar hann peirra? Hvaðan
fær hann pær? Hér á landi fær hann pær almennt af
skepnum peim, er hann hefir undir hönduui; bann lifir
á skepnunum, en skepnurnar purfa líka að lifa á ein-
hverju. Allir vita, að pær purfa fæðu, skjól og hentug-
an aðbúnað, öldungis að sínu leyti eins og maðurinn.
En fæða pessara skepna, kúnna, ánna o. s. frv. er gras,
og eigi bóndinn aðgeta haft nógan búpening til að lifa
á, pá parf búpeningurinn fyrst að hafa gras til að geta
lifað. En grasið á jörðinni hefir líka líf á sinn liátt,
pað lifir ekkir á engu, pað parf einnig sitt fóður, pað
parf á sinn hátt að éta og drekka eins og dýrið og mað-
urinn. Eyrsta skilyrði fyrir pví, að bóndinn geti með
búskap sínum afiað sér nauðsynja sinna, er pví pað, að
hann liafi mikið og gott gras; ef hann að eius hefir pað,
er honum jafnaðarlega auðvelt að útvega sér allt annað.
|>á getur liann haft mikið og gott búfó og af pví, eða
fyrir afurðir pess, getur hann fengið allar sínar nauð-
synjar. Eyrsta umhyggja og starfsemi bóndans verður
pví að vera grasrækt, liann parf að ala upp grösin, sjá
um, að pau fái fóður og aðhlynning, pá verður honum
auðvelt að ala upp fénaðinn, og hafi liann nógan og