Búnaðarrit - 01.01.1888, Qupperneq 102

98
í stórum og vænum lilöðum, ef þær annars eru raka-
lausar, því lilöðurnar eru svo dýrar og svo nytsöm liús,
að menn ættu að varast allt það, sem getur stytt aldur
þeirra. |>au tvö ár, sem eg átti súrliey, svona 1 op-
inni tótt, byrgt með mold, varð eg eigi var við liinar
minnstu skemmdir í stálinu á millum þess, sem af því
var tekið, og var þó stálið opið, nema hvað torf eða
flekar var lagt fyrir, svo að ekki fennti í það. Stálið
er svo fast, sem veggur og loftið gjörir því ekkert mein
nokkra daga, sem það er bert í hvert sinn, ef þess
er gætt, að skera stálið slétt og þvert niður með stinn-
um Ijá eða þúfnaspaða.
Yorið 1885 byggði eg dálitla hlöðu lianda súrliey-
inu; hún er graíin í jörð, hér um bil 6 fet annars veg-
ar; hinum megin minna. Er hún í botninn 12 álna
löng og 6 álna breið, er lítið eitt lengri og víðari að
ofan. Allir veggirnir eru ofurlítið bogadregnir, svo hún
líkist sporöskju. Botninn er hörð leirmöl og í hana
graíið lokræsi með öðrum hliðveggnum og út úr barði,
sem hlaðan stendur á, því eg óttaðist neðangönguvatn.
Yeggirnir eru hlaðnir úr tómu grjóti, nærri jafnhátt
jörð, en þéttaðir og sléttaðir innan með leir. l3ar fyrir
ofan eru veggirnir hlaðnir úr þéttum, vel sígnum hnaus
og þykktin eptir liæð, líkt og á vanalegum torfveggjum.
Ails voru veggirnir frá gólfi 51 /2 alin, þegar hlaðan var
n/byggð, en hafa sígið nokkuð síðan. Á veggina allt
um kring voru lagðar hellur og þar á ofan tréflettingur
— vegglægjur — hringinn í kring, og á þeim vegglægj-
um liggja bitarnir, og sperrur standa á þeim, sem bera
þakið, er dregst að sér jafnt frá hliðum og göílum. Vegg-
lægjurnar eru lagðar 3—6 þuml. frá innri brún veggj-
anna. Eptir þessu má skilja, að engin stoð er í hlöð-
unni. Dyr eru á öðrum liliðvegg ofan til, rúmar 3 álnir
frá gólfi. Sama sumarið lagði eg súrliey í hlöðuna frá