Búnaðarrit - 01.01.1888, Page 107

103
um og pað sem reynslan hefir sýnt mér síðan 1884, er
1 fám orðum petta:
1. Ráðlegast er að liafa sérstakt hús fyrir súrheyið og
sé engin stoð í pví. Ef veggirnir eru úr grjóti,
límdir og sléttaðir innan með sementi — sem hezt
er — eiga peir að vera alveg lóðbeinir; hornin inn-
an séu íbjúg en ekki hvöss. Yel má tóftin hlaðast
úr grjóti að neðan jafnhátt jörð, sem péttist og
sléttist með leir, og svo hnauspar fyrir ofan; en pá
er bezt að allir veggir séu lítið eitt bogadregnir en
lilaðist litið að sér. Óvarlegt álít ég samt að hafa
slíka veggi alveg lóðbeina. Hlaða má veggina frá
grundvelli úr péttum hnaus.
2. Ef pví verður við komið, slral slá og hirða í purru
veðri; allt aukavatn í grasinu skemmir.
3. Blanda skal samau sem allra bezt, mjúkum og
stríðum grastegundum og hafa meira af hinum síð-
arnefndu undir en ofan á.
4. Bezt er að hafa grjót til að fergja með, einkum ef
súrheyið er gjört í liúsi.
5. Ef súrheystæðið — gryfjan eða hlaðan — hefir
lóðbeina veggi og alveg slétta innan, er bezt að
grasið sé alstaðar jafnhátt, pegar byrgja skal. Má
svo pekja með einföldu, deigu torfi, leggja par of-
an á borð hvert við annað pvert um tóftina alla leið
millum veggja og leggja svo grjótfargið á ofan.
6. Ef veggir dragast að sér, pá er bezt að liafa grasið
töluvert hærra í miðjunni en utan með, pegar á að
fara að byrgja. J>ekja skal svo með tveimur lögum
af deigu torfi og bera svo grjót á eða mold.
7. Earg á há, mjúku töðugresi og höfrum, má vera
120- 200 pd. á ferfetið. Á sennepsstönglum og
öðru, sem er mjög stinnt, veitir ekki af 300 pd.
fargi, nema pað só vel blandað mýkri jurtum.