Dvöl - 01.01.1938, Blaðsíða 13

Ð V 0 L
7
ýkja hátt um sig. Ljósvakinn
skildi hana frá því lífi, sem henni
í raun réttri bar, og henni virtist
hafa verið það ljóst frá fæðingu.
Raunverulega var tilvera hennar
byggð á algjöru réttleysi, því að
upphæðin í eitt skipti fyrir öll var
með öllu þrotin, þegar eitt ár var
liðið af æfi hennar. Pað var að-
eins misskilningur af hennar hálfu
að lifa peningana. Fósturforeldr-
arnir litu á það sem beina áreitni
af hennar hendi, og sniðu fram-
komu sína gagnvart henni eftir
því.
Hún nærðist á litlum mat eða
alls engum. Öðru hvoru fékk hún
að borða yfir sig, og af því staf-
aði tilveru hennar nærri því mest
hætta. En hún þoldi það einnig.
— Árunum að baki hennar fjölg-
aði. Hún minnti fremur á per-
sónugerða eymd en lífveru, þó
að henni væri snemma lagt á
herðar að gæta fóstursystkina
sinna. Peirra saga var hin sama
og hennar. Sum þeirra yfirgáfu
jarðlífið þegjandi eða hljóðalítið,
en önnur héldu velli af óskiljan-
legri þybbni. — í augum Boline
var dauðinn ekki hræðilegur. Hún
sá engan mun á fóstursystkinun-
um, hvort þau voru lífs eða liðin.
Sami var litarhátturinn. Aðeins
veiklulegt kjökur, lítilf jörleg
hreyfing eða annað slíkt táknaði
tímamótin — annað var það ekki.
En Boline varð fjórtán ára og fór
í vist. Enginn spurði um foreldra
henn?ir eða hjónabandsskírtejni
þeirra, ekki einu sinni presturinn,
faðir barnanna, sem hún gætti
fyrsta hálfa árið. En það var því
fremur spurt um líkamsþrótt og
þó einkum röskleika.
Boline var hvorki þróttmikil
eða rösk. Hún var aðeins gugg-
ið skinn, strengt yfir mjó og
merglaus bein. Blóðið, sem sitr-
aði eftir æðum hennar, var blá-
leitt og útþynnt eins og svikin
mjólk. 1 þessum líkama var eng-
inn máttur til þess að hugsa
sjálfstætt, naumast til þess að
framkvæma skipun. Þessvegna
skipti Boline oft um vistir.
Smám saman safnaði hún þó
nokkrum vöðvum. Pað þurfti ekki
mikið til, hún þyngdist þar, sem
aðrir léttust. En það var eins og
það vantaði alla festu og dug, og
handa heilanum var ekkert eftir
skilið. Yfirbragð hennar var stöð-
ugt bláleitt og kuldalegt. Hún var
loppin og klaufski í höndunum —
braut mikið, og fékk margt óval-
ið orð í staðinn. Hún grét mik-
ið yfir því og sínum eigin van-
efnum. Qráturinn gerði hana enn
sljórri.
Þannig varð hún sextán ára,
fékk tólf krónu,r í kaup á mánuði
og varð auk þess aðnjótandi
fyrstu ástaratlotanna í þessu lífi.
Þau féllu henni í skaut í hálf-
dimmum stiga og komu frá vel-
búnum manni með ljóst yfirvar-
arskegg. Hún hugsaði málið vand-
lega eftir á, án þess þó að kom-
ast að nokkurrj niðursföðu, Hún