Dvöl - 01.01.1938, Blaðsíða 15

D V O L
9
búðar. Hansen varð önugur, þó
að hann borgaði aðeins fyrir sig.
Madama Rasmussen fékk sjálf
eymsli af rúmstokknum og þil-
inu. Endirinn var sá, að hún fórn-
aði heilum vinnudegi til þess að
útvega Boline húsaskjól, og loks
gat hún komið henni fyrir hjá
hjónum einum. Konan hafði reynt
sitt af hverju í æsku sinni, og
hafði því rúmgott hjarta. Hér
voru svipaðar ástæður eins og á
heimilinu, þar sem Boline var al-
in upp. Hún lifði hér barnæsku
sína á ný, án þess þó að láta það
skapa sér neina óþarfa filfinn-
ingasemi. — Parna dvaldist hún
í tvo mánuði og leysti af hendi
allar þær hreingerningar, sem hin
ágæta kona gat tekið að sér. Að
launum hlaut hún fæði og leyfi til
þess að láta tvö tökubörn hvíla
hjá sér á hverri nóttu.
Eina örðuga nótt greiddi hún
svo fyrstu afborgun sína til lífs-
ins — hún ól smlávaxið, blóðlítið
barn, sem vóg átta merkur.
Þegar hún átti að gera grein
fyrir föðurnum, reyndist henni
það ekki kleift. F>á lá við, að hin
ágæta kona missti þolinmæðina —
og hafði hún þó reynt sitt af
hverju.
Það er sama, hvernig að er far-
ið: Tólf krónur á mánuði að frá-
dregnum átta eru aðeins fjórar
krónur. Boline fannst hún vera
fær í allan sjó. Hún lét barnið
vera í hinu ástúðlega fóstri, en
fór sjálf í vist að nýju. Léttari,
ánægðari og ríkari í fátækt sinni
kom hún úr þessari raun. Hún
var ljómandi af ánægju vegna
blóðlitla barnsins síns og krón-
anna fjögurra. Og hún sneri þeim
og velti þangað til þær gátu ekki
einasta fullnægt hennar eigin
þörfum, heldur nægðu einnig fyr-
ir smávegis handa barninu og
smágjöfum handa fósturforeldrun-
um — gefnum í því augriamiði,
að fóstrið yrði sem ástúðlegast.
Lífið endurtekur sig. Bæði
hið daglega mótlæti og einstöku
sólargeislar voru inntakið í til-
veru Boline sem fyrr. Og að
rösku ári liðnu kom Boline aftur
til fjölskyldunnar og greiddi skil-
víslega — eins og smákaupmað-
ur — aðra afborgun sína til lífs-
ins. Hún brosti breiðu brosi —
því að nú vissi hún, hver faðir-
inn var. Hann var verzlunarnemi.
Það hljómaði ekki illa. Jafnvel
hin ágæta kona varð að viður-
kenna, að slíkt gæti maður ver-
ið þekktur fyrir hvar sem væri.
En verzlunarneminn var ófinnan-
legur, þegar til átti að taka.
En þetta var nú samt framför.
Og af því að konan hafði nú einu
sinni tekið Boline- undir sinn
verndarvæng, þá bauðst hún
til þess að láta sér nægja þess-
ar fjórar krónur í peninga-
greiðslu — afgangurinn skyldi
greiðast í vörum frá væntanleg-
um húsbændum. En nú hlaut Bo-
line að geta krafizt fjórtán króna
í laun, hún hafði svo mjög vaxið