Dvöl - 01.01.1938, Blaðsíða 17

D V 0 L
11
frúin fór, tók hún til reykta síld
og tvær smurðar brauðsneiðar
handa Boline. Á hverjum degi það
sama og ávallt á sama stað: Innst
á eldhúsborðinu. Þessi fram-
reiðsla rændi árlega tólf stúlkur
þolinmæðinni.
En Boline bar sinn kross. Hún
hefði vel getað borðað síldina og
brauðsneiðarnar sjálf, en hér var
ekki af neinu öðru að taka, svo að
hún vafði það inn' í bréf og færði
fósturforeldrunum, án þess að
hugsa málið frekara. Og þegar
þau spurðu hana reiðilega, hvort
hún héldi, að þau væru sveitar-
limir, og báðu hana að hypja sig
með sínar leifar, þá brokkaði hún
bara steinhissa burtu. Svo borð-
aði hún matinn og grét o'furlítið
á eftir. Á þann hátt tók hún sam-
an fleiri atburði.
Þessi Ieið var þar með lokuð.
En með þeirri einbeittni, sem
henni var raunverulega í blóðið
borin, reyndi hún strax aðra. Hún
auðmýkti sig við allar eldhúsdyr
þessa stóra húss. Vinnukonurnar,
sem vissu, að hún þjónaði áheim-
ili, þar sem ekki var búr, gáfu
henni ofurlítið. Það færði hún
fósturforeldrunum og þau
gleymdu þykkju sinni. Á Boline
sjálfa skein sólin — hún þarfn-
aðist ekki mikils.
Brennt barn forðast eldinn,
segir máltækið, en það á ekki við
um þá, sem kuldann hafa þolað.
Boline þoldi býsna mikinn hita,
hún var svo hrjáð og hrakin. Hún
brenndi sig heldur ekki á þessum
geislum, sem stöku sinnum hittu
hana — fór bara til góðu fjöl-
skyldunnar í þriðja skiptið. Þetta
þýddi aðeins fjögurra króna út-
gjöld í viðbót við þessar tólf —
en hún vann fyrir sextánj! I gömlu
vistina var hún auk þess velkom-
in, því að þar toldi engin önnur.
Það var mesti styrkur. Á nótt-
unni tíndi hún koks úr öskunni,
sem hinar vinnukonurnar fleygðu
út, og seldi síðan. Af því voru að
minnsta kosti tveggja króna tekj-
ur mánaðarlega. Greiðsla í mat-
vörum var nú meiri en áður. Hún
fékk matarleifar í 'öllum eldhúsun-
um gegn því að rétta hjálpar-
hönd, þegar hún hafði lokið sín-
um verkum. Fósturforeldrarnir
horuðust ekki.
Það var dálítið erfitt að fata
furðuverkin þrjú. Peningar voru
engir til þess. Þá tók hún að
sauma upp úr sínum eigin föt-
um, sem að lokum urðu ekki fjöl-
skrúðugri en svo, að hún gat bor-
ið þau öll í einu, og þó var hún
nakin í augum allra annara en
sjálfrar sín. — Sólargeislarnir áttu
bara þeim mun auðveldara með
að verma hana gegnum þunnu
fötin. Hún var örugg og áhyggju-
laus. Flögraði stefnulaust til og
frá og naut velvildar karlmann-
anna. Allir voru þeir góðir, allir
ástúðlegir. Hún gat engan mun
á þeim fundið — alls engan. Á
nóttunni saumaði hún eitthvað,
sem átti að heita barnaföt, úr